Padîşah II, 7 - Kurmanji Încîl

¹ Êlîşa got: “Guh bidin gotina Xudan! Xudan wiha dibêje: ‘Sibê vî wextî, li ber dergehê Sameryayê seayek arvanê hûr wê bi şekelekî û du sea ceh wê bi şekelekî bê firotin.’”

² Fermandarê ku padîşah xwe dispartê, ji zilamê Xwedê re got: “Heke Xudan di ezmanan de pencereyan jî veke, ma wê ev tişt bibe?” Êlîşa got: “Tê bi çavên xwe bibînî, lê tê jê nexwî.”

Rakirina dorpêçkirinê

³ Li cihê dergehê bajêr ê ketinê, çar zilamên kotî hebûn. Wan ji hev re got: “Çima heta mirinê em li vê derê rûnin?

⁴ Heke em bêjin: ‘Em bikevin bajêr,’ li bajêr jî xela heye û emê li wê derê bimirin. Heke em li vir rûnin jî, emê bimirin. Qet nebe em niha bikevin destê artêşa Aramiyan. Heke ew me sax bihêlin, emê bijîn û heke bikujin jî bila bikujin.”

⁵ Ji bo ew herin artêşgeha Aramiyan, di tariya êvarê de rabûn û hatin ber keviya artêşgehê. Lê tu kes li wê derê tunebû.

⁶ Çimkî Reb ji artêşa Aramiyan re dengê qelebalixa erebe, qelebalixa hespan û qelebalixeke mezin a leşkeran dabû guhdarîkirin. Wan ji hev re got: “Va ye Padîşahê Îsraêlê, padîşahên Hîtîtiyan û padîşahên Misriyan kirê kirine ku bi ser me de werin.”

⁷ Di tariya êvarê de rabûn û bazdan. Artêşgeha xwe wekî berê, bi konên xwe ve, bi hesp û kerên xwe ve wisa hiştin û çûn. Ji bo canên xwe rizgar bikin reviyan.

⁸ Zilamên kotîbûyî, hatin keviya artêşgehê, ketin nava konekî, xwarin û vexwarin û ji wê derê ji xwe re rahiştin zêr, zîv û kincan û çûn ji xwe re veşartin û vegeriyan. Ketin nava konekî din. Ji wê derê jî tiştên dîtin hildan, birin û veşartin.

⁹ Wan ji hev re got: “Em tiştekî baş nakin, îro roja mizgîniyê ye û em dengê xwe nakin. Heke em heta ronahiya sibê bisekinin, wê xerabî bigihîje me. Niha werin, em herin ji maliyên padîşah re bêjin.”

¹⁰ Ew hatin û ji dergevanên bajêr re qîriyan. Wan got: “Em çûn artêşgeha Aramiyan, tu kes li wê derê tunebû, dengê mirovan tune bû. Lê tenê hespên girêdayî, kerên girêdayî hebûn û konên xwe jî hiştibûn.”

¹¹ Dergevan qîriyan, li hundir ji maliyên padîşah re gotin.

¹² Bi şev padîşah rabû ji xulamên xwe re got: “Niha tiştê ku Aramiyan bi me kir, ezê ji we re bêjim. Ew dizanin ku em birçî ne. Loma ji artêşgehê derketine, xwe li derve veşartine û gotine: ‘Gava ew ji bajêr derketin, emê wan sax bigirin û paşê bikevin bajêr.’”

¹³ Yek ji xulamên wî bersiv da û got: “Ez lava dikim, bila pênc hespên li bajêr mayî bistînin. Ewê jî wekî tevahiya koma Îsraêliyên li bajêr dimînin, wê bimirin. Loma wan bişînin ka em bizanin rewş çi ye.”

¹⁴ Hesp û du erebe hildan. Paşê padîşah ji wan re got: “Herin bibînin!” Wî ew şandin pey artêşa Aramiyan.

¹⁵ Heta Çemê Şerîayê dane pey wan. Tevahiya rê bi cil û tiştên avêtî tije bûbû gava Aramî bi lez reviyabûn. Qasid vegeriyan û ji padîşah re gotin.

¹⁶ Gel rabû artêşgeha Aramiyan talan kir. Li gorî gotina Xudan, seayek arvanê hûr bi şekelekî û du seayên ceh jî bi şekelekî hate firotin.

¹⁷ Padîşah, fermandarê ku xwe dispartê danîbû ber dergehê bajêr. Gel ew li ber dergeh perçiqand. Gava padîşah çû ba zilamê Xwedê, wekî ku wî gotibû mir.

¹⁸ Gotina zilamê Xwedê ku ji padîşah re gotibû: “Sibê van çaxan li dergehê Sameryayê wê du seayên ceh bi şekelekî û seayek arvanê hûr jî bi şekelekî bê firotin” pêk hat.

¹⁹ Fermandar, bersiva zilamê Xwedê dabû û gotibû: “Heke Xudan di ezmanan de pencereyan jî veke, ma wê ev pêk bê?” Êlîşa jî gotibû: “Tê bi çavên xwe bibînî, lê tê jê nexwî.”

²⁰ Tiştê hat gotin pêk hat, gel ew li dergehê bajêr perçiqand û ew mir.