Eyûb 29 - Kurmanji Încîl

Eyûbê Pêxember

¹ Eyûb peyama xwe berdewam kir û got:

² “Xwezî ez wekî mehên berê bûma, Rojên ku Xwedê ez diparastim,

³ Dema qendîla wî li ser serê min dibiriqî Û ez di tariyê de bi ronahiya wî rêve diçûm,

⁴ Rojên min ên firehiyê Ku dostaniya Xwedê li ser konê min bû,

⁵ Hê jî Karîndar bi min re bû Û zarokên min li dora min bûn,

⁶ Çaxê riya min bi nivişkê dihat şûştin Û zinêr zeyt ji min re diherikand.

⁷ “Dema ez di dergehê bajêr re derbas dibûm Û min li meydanê kursiyê xwe datanî,

⁸ Xortan ez didîtim û xwe didan alî Û kal radibûn ser piyan û disekinîn.

⁹ Serekan jî dengên xwe dibirîn Û destên xwe didan ber devên xwe.

¹⁰ Dengê mîran dihate birîn Û zimanê wan bi jora devên wan ve dizeliqî.

¹¹ Gava guh dibihîst, pesnê min dida, Çaxê çav didît, ez pîroz û bereket dikirim.

¹² Çimkî min, bindestê dikir hewar Û sêwiyê bêpişt, rizgar dikir.

¹³ Bereketa kesê li ber mirinê, dihat ser min Û min dilê jinebî, bi kêfê şa dikir.

¹⁴ Min rastî wekî cil li xwe dikir, Xiftan û şaşika min wekî edaletê bûn.

¹⁵ Ez ji koran re çav, Ji kulekan re pî bûm.

¹⁶ Ez ji bo hejaran bav bûm Û min doza nenasan dikir.

¹⁷ Min erçenên neheqan dişikandin Û nêçîr ji nav diranên wan derdixist.

¹⁸ “Min digot: ‘Ezê hilma dawî li hêlîna xwe bidim Û rojên xwe wekî sêlakê zêde bikim.

¹⁹ Koka min digihîşt avê Û xunav hemû şevê li ser çiqlên min dima.

²⁰ Rûmeta min herdem teze Û kevanê di destê min de hergav nû dibû.’

²¹ “Mirovan guhdariya min dikir, Ew disekinîn û li ber şêwra min bêdeng diman.

²² Piştî gotina min, dengê xwe nedikirin, Peyva min li ser wan dilop dilop diket.

²³ Çawa ku li benda baranê bin, li benda min diman, Wekî ku barana paşî vedixwarin, wan devên xwe vedikirin.

²⁴ Gava ewlehiya wan tunebû, ez li wan dibişirîm, Wan ronahiya rûyê min reş nekir.

²⁵ Min riya wan hildibijart û dibûm serwerê wan Di nav leşkeran de wekî padîşahek rûdiniştim, Ez wekî teselîkarê şîndaran bûm.