Eyûb 18 - Kurmanji Încîl

Bîldadê Şûahî

¹ Bîldadê Şûahî lê vegerand û got:

² “Gelo tê heta kengê nêçîrvaniya peyvan bikî? Werin fêmdar bin ku em piştre biaxivin.

³ Çima em wekî heywanan tên hesibandin? Çima em li ber çavê te ehmeq in?

⁴ Tu ji ber hêrsa xwe perçe perçe dibî! Ma ji bo xatirê te wê terka dinyayê bê kirin? An wê zinar ji cihê xwe bên rakirin?

⁵ “Rast e, ronahiya xeraban ditefe Û pêta agirê wan ronî nake.

⁶ Ronahiya li konên wan tarî dibe Û qendîla li ba wan ditefe.

⁷ Hêza gavên wan kêm dibe, Pîlanên wan, wan li erdê dixe.

⁸ Erê lingên wan, wan dixe torê, Li ser dafikan birêve diçin.

⁹ Dafik pehniya wan digire, Kemîn wan zevt dike.

¹⁰ Hilboq ji bo wan di axê de hatine veşartin Û li ser rê kemînek heye.

¹¹ Tirs û saw hawirdora wan dipêçin Û li pey pehniya wan dikevin.

¹² Xela hêza wan dixwe, Felaket li benda terpilîna wan dimîne.

¹³ Her aliyê çermê wan tê xwarin, Wê mirin hestiyên wan daqurtîne.

¹⁴ Ew ji konê xwe yê ku pê ewle ne tên anîn Û deranîn pêş padîşahê sawê.

¹⁵ Agir li konê wan rûdine, Kukurd bi ser warê wan de tê rijandin.

¹⁶ Koka wan ji binî ve ziwa dibin Û ji jor ve çiqlên wan diçilmisin.

¹⁷ Bîranîna wan li dinyayê winda dibe, Di kuçeyan de navê wan namîne.

¹⁸ Ew ji ronahiyê ber bi tariyê ve tên kaşkirin, Ji dinyayê tên derxistin.

¹⁹ Di nav gelê wan de Ne kur, ne jî neviyê wan hene, Li warê wan tu kes namîne.

²⁰ Kesên li rojava li tişta were serê wan şaş dimînin, Saw kesên li rojhilat digire.

²¹ Bi rastî warê neheqan wisa ye Û cihê xwedênenasan ev e.”