Destpêk 47 - Kurmanji Încîl

¹ Ûsiv çû û ji Firewn re got: “Bav û birayên min, tevî pez û dewarên xwe û her tiştê xwe ve ji welatê Kenanê hatin û niha li herêma Goşenê ne.”

² Wî ji nav birayên xwe pênc kes hilda û birin dîwana Firewn.

³ Firewn ji birayên Ûsiv pirsî: “Hûn çi karî dikin?” Ji Firewn re got: “Em xulamên te ji bav û kalan ve şivan in.

⁴ Em hatin ku li vî welatî bi xerîbî bimînin. Çimkî li welatê Kenanê xelayeke giran heye û ji bo pezê me çêre tuneye. Niha, ji kerema xwe destûrê bide van xulamên xwe ku em li herêma Goşenê bi cih bibin.”

⁵ Firewn ji Ûsiv re got: “Bav û birayên te hatin ba te.

⁶ Diyarê Misrê li ber te ye. Bav û birayên xwe li dera herî baş a welêt bi cih bike. Bila li herêma Goşenê rûnin. Heke di nav wan de yên jêhatî hebin, wan li ser pez û dewarê min bike serkar.”

⁷ Piştre Ûsiv bavê xwe Aqûb anî û derxist dîwana Firewn. Aqûb Firewn pîroz kir.

⁸ Firewn jê pirsî û got: “Tu çend salî yî?”

⁹ Aqûb ji Firewn re got: “Salên min ên xerîbiyê sed û sî ne. Salên min zû û zor derbas bûn. Bi qasî salên bav û kalên min ên xerîbiyê dom nekir.”

¹⁰ Aqûb Firewn pîroz kir û ji dîwana wî derket.

¹¹ Ûsiv bav û birayên xwe li welatê Misrê bi cih kirin û çawa ku Firewn emir kiribû, li dera herî baş a welêt, li herêma Ramsêsê milk da wan.

¹² Ûsiv li gorî hejmara wan, bavê xwe, birayên xwe û hemû malbata bavê xwe xweyî kirin.

Kirinên Ûsivê Pêxember li ser xelayê

¹³ Xela wisa giran bû ku li tevahiya welêt nan nema. Diyarên Misir û Kenanê ji ber xelayê şikestibûn.

¹⁴ Ûsiv hemû pereyê ku li diyarên Misrê û Kenanê hebû, bi firotina genim civand û bir qesra Firewn.

¹⁵ Çaxê pereyê xelkên welatên Misir û Kenanê qediya, hemû Misrî hatin ba Ûsiv. Wan jê re got: “Nan bide me. Ma em li ber çavê te bimirin? Pereyê me nema.”

¹⁶ Ûsiv ji wan re got: “Heke pereyê we nemaye, pezê xwe bînin. Ezê di ber pezê we de genim bidim we.”

¹⁷ Bi vî awayî wan heywanên xwe ji Ûsiv re anîn. Ûsiv beramberî hesp, pez, dewar û kerên wan, xwarin da wan. Wî, wê salê di ber hemû heywanên wan de nan da wan.

¹⁸ Piştî ku ew sal derbas bû, sala diduyan dîsa hatin ba Ûsiv. Wan got: “Em nikarin ji xweyê xwe veşêrin ku pereyê me nemaye û heywanên me jî bûne yên te. Canê me û zeviyên me ne tê de, tiştekî ku em bidin xweyê xwe nemaye.

¹⁹ Ma em li ber çavê te bimirin? Çima axa me bibe çol? Me û zeviyên me di ber xwarinê de bikire. Em bibin koleyên Firewn û zeviyên me jî bibin ên wî. Tov bide me ku em bijîn û nemirin. Zevî nebin çol.”

²⁰ Bi vî awayî Ûsiv hemû axa Misrê ji bo Firewn kirî. Hemû Misriyan zeviyên xwe firotin. Çimkî xela ji bo wan pir giran bû. Ax bû ya Firewn.

²¹ Ûsiv ji serekî Misrê heta serê din, tevahiya gelê Misrê kir kole.

²² Wî tenê erdê kahinan nekirî. Çimkî wan bi pergal ji Firewn tayîn distand û ji tayîna ku Firewn dida wan, têra xwarina wan dikir. Ji ber vê yekê wan axa xwe nefirotin.

²³ Ûsiv ji gel re got: “Niha îro min hûn û axa we jî, ji Firewn re kirî. Va ye ji we re tov, axê bajon!

²⁴ Çaxê hûn dexlê xwe kom bikin, ji pêncan yekî bidin Firewn. Lê ji pêncan çarên din jî, ji bo tovê zeviyan û ji bo xwarina xwe, maliyên xwe û zarokên xwe hilînin.”

²⁵ Wan got: “Te canê me rizgar kir. Heke dilê xweyê me bi me xweş be, emê bibin koleyên Firewn.”

²⁶ Ûsiv ev yek li Misrê kir qanûn. Heta îro jî, ji pêncan yek ya Firewn e. Tenê axa kahinan nebû ya Firewn.

Rojên dawî yên Aqûbê Pêxember

²⁷ Îsraêl li welatê Misrê, li herêma Goşenê bi cih bû. Ew li wê derê bûn xweyî milk, berdar bûn û gelek zêde bûn.

²⁸ Aqûb li welatê Misrê hivdeh sal ma. Emrê wî sed û çil û heft sal bû.

²⁹ Çaxê rojên mirina wî nêzîk bûn, wî gazî kurê xwe Ûsiv kir û jê re got: “Heke dilê te bi min xweş be, destê xwe deyne ser ranê min û soz bide ku tê qencî û dilsoziyê nîşanî min bidî. Min li Misrê veneşêre.

³⁰ Kengê ez gihîştim bav û kalên xwe, min ji Misrê derîne û li ba wan veşêre.” Ûsiv got: “Ezê wekî gotina te bikim.”

³¹ Îsraêl got: “De ka sond bixwe.” Ûsiv sond xwar. Îsraêl xwe tewand û li ser nivînên xwe perizî Xwedê.