یعقوب 1 - Peymana Nû (Încîl)

Silavkirin

¹ Ji Aqûbê xulamê Xwedê û Xudan Îsa Mesîh: Silav li we her donzdeh eʼşîrêd dinyayêda belabûyî be.

Bawerî û serwaxtî

² Xûşk-birayêd min, şabûneke mezin hʼesab kin, gava hûn bikʼevine nava cûrʼe-cûrʼe cêrʼibandina.

³ Feʼmdarî ye, ku cêrʼibandina bawerîya we sebirê pêşda tîne.

⁴ Û sebir jî, bira bi dûmika dirêj be, wekî hûn kʼamil û gihîştî bin, tʼu kêmasîke we tʼunebe.

⁵ Heger serwaxtîya yekî ji we tʼêra wî nake, bira hîvî ji Xwedê bike û wê ji wîrʼa bê dayînê. Ew bi merʼdanî dide hʼemûya û tʼu kesî bêqedir nake.

⁶ Lê tʼenê bira bi bawerîyê bixwaze û dudilî nebe, çimkî yê dudilî mîna pêlêd beʼrê ye ku ji bayê bilind dibin û datînin.

⁷ Merivê usa bira nefikire, ku wê tiştekî ji Xudan bistîne.

⁸ Ew merivê ku ser du niga dikule, hʼemû gavêd xweda ne ser ya xwe ye.

Feqîr û dewletî

⁹ Birayê belengaz bira ser bilindbûna xwe bifirʼe,

¹⁰ lê yê dewletî ser nimizbûna xwe, çimkî ewê mîna gulêd gîhê hʼişk be herʼe.

¹¹ Çawa teʼv bi germayîya xweva dertê gîhê hʼişk dike, gul jê diwarin û bedewetîya dîndara wê jî unda dibe, usa jî yê dewletî wê îşê xweda biçʼilmise herʼe.

Kʼetin-rʼabûn

¹² Xwezî li wî merivî, ku cêrʼibandinada teyax dike, çimkî gava bi cêrʼibandinê rʼûspî derê, ewê tʼacê jîyînê bistîne, kʼîjan ku Xwedê wanrʼa soz daye, yêd ku Wî hʼiz dikin.

¹³ Bira tʼu kes, yê ku nava cêrʼibandinêda ye, nebêje: «Xwedê min bi xirabîyê dicêrʼibîne», çimkî Xwedê xirabîyada nayê cêrʼibandinê û ne jî yekî dicêrʼibîne.

¹⁴ Lê her kes dibe maşoqê dilhavijîyêd xwe, dixape û tê cêrʼibandinê.

¹⁵ Hingê dilhavijî kelê xwe distîne, gune jê difirike û gune jî ku mezin dibe, mirin jê dibe.

¹⁶ Nexapin xûşk-birayêd mine delal!

¹⁷ Her dayîna qenc û her pʼêşkʼêşa kʼamil ji jor e, ji Bav, ji Eʼfirandarê rʼonaya tê xwarê, Yê ku ne Xwexa tê guhastinê, ne jî sî ber Wî dadigerʼe.

¹⁸ Ewî li gora qirara Xwe em bi xebera rʼastîyê ji Xwe dinê xistin, wekî em bibine awazekî berêd deremeta pêşine eʼfirînêd Wî.

Bibihên û biqedînin

¹⁹ Zanibin, xûşk-birayêd mine delal, bira her meriv bihîstinêda serxwe be, lê xeberdan û hêrskʼetinêda giran be,

²⁰ çimkî hêrsa mêriv heqîya Xwedê nayne sêrî.

²¹ Lema hʼemû mirʼdarʼîyê û her xirabîyê ji xwe dûr xin, bi milûktîyê wê xebera nava weda çandî qebûl kin, ya ku dikare rʼuhʼê we xilaz ke.

²² Xeberê biqedînin, ne ku tʼenê bibihên û usa xwe bixapînin.

²³ Heger yek xeberê tʼenê dibihê û naqedîne, ew mîna wî merivî ye, yê ku neynikêda rʼeng-rʼûyê xwe dinihêrʼe.

²⁴ Xwe dibîne, derbaz dibe diçe û zû bîr dike, ku ew yekî çawa bû.

²⁵ Lê ewê ku çʼeʼvê xwe ji qanûna kʼamile ku aza dike nabirʼe û nava wêda dimîne, dibihê bîr nake, lê diqedîne, ew wan kirinêd xweda xwezilî ye.

²⁶ Heger yek xwe xwedênas hʼesab dike û zimanê xwe nikare, ew xwexa xwe dixapîne, xwedênasîya wî pʼûçʼ e.

²⁷ Li ber Bav Xwedêyê me xwedênasîya rʼast û bêqusûr ev e: Teʼlî-tengîyada dest bavêjine sêwîya û jinebîya û hʼevza xwe jî ji lekʼêd dinê bike.