مزامیر 91 - کیتاب مقدّس به گیلکی (رشتی)

خوداوند می موحافظ و قلعه ایسه

¹ او کسی کی مخفیگاهٚ خودایٚ متعالٚ دورون بِیسه بَزین هو قادرٚ مطلقٚ سایه جیرم ساکن به،

² خوداوندٚ جَا گم: «اون می پناه و قلعه ایسه، می خودا کی اونَ توکل دأرم.»

³ راس راسی اونه کی ترَ صیادٚ دامٚ جَا نجات دهه و هَطویی طاعونٚ جَایم کی ترَ هلاکَ کونه.

⁴ اون خو پر و بالٚ مره ترَ جیگا دهه و اونٚ بالأنٚ جیر پناه گیری؛ اونٚ وفاداری تی سپرٚ موحافظ به.

⁵ شبٚ بلایأنٚ جَا نترسی و نه جٚه تیری کی روزٚ دورون کمانٚ جَا رها به؛

⁶ طاعونٚ جَا کی تاریکی میأن رأ شه، نترسی و نه جٚه بلایی کی ظهرٚ موقع هلاکَ کونه.

⁷ اگه هیزار نفر تی ورجه جان بدید و ده هیزار نفر تی راستٚ دسٚ ورجه، او بلایأن ترَ نزدیکَ نیبید.

⁸ فقط تی چومأنٚ اَمرأ فندری و گوناهکارأنٚ موجازاتَ دینی.

⁹ چونکی خوداوندَ تی جان پناه قرار بدَیی و او متعالَ تی پوشت و پناه چأکودی،

¹⁰ هیچ بدی‌یی ترَ فُتُرکه و هیچ بلایی تی جاجیگایَ نزدیکَ نیبه

¹¹ چونکی تی وسی خو فرشته‌یأنَ دستور دهه تا تومامٚ رایأنٚ دورونی کی شوئون دری، ترَ بپأیید.

¹² اوشأن ترَ خوشأنٚ دسأنٚ اَمرأ گیریدی کی نوکونه تی پا ایتأ سنگَ بوخوره.

¹³ شیر و افعی سر پا نیهی، و جوانٚ شیر و زهردارٚ لأنتی‌یَ لقد دمج کونی.

¹⁴ خوداوند فرمأیه: «چونکی مرَ دوست دأره، اونَ نجات دهم، و چونکی می نامَ دأنه، اونٚ جَا موحافظت کونم.

¹⁵ اون مرَ دوخوأنه و من اونٚ جوابَ دهم؛ من سختی‌یأنٚ موقع اونٚ اَمرأ ایسم و اونَ نجات دهم و سربولندَ کونم.

¹⁶ درازٚ عمرٚ مره اونَ سِئرَ کونم و می نجاتَ اونَ نیشان دهم.»