مزامیر 32 - کیتاب مقدّس به گیلکی (رشتی)

گونایأنٚ بخشیده بوستن اَمِره شادی اَوره

داوودٚ قصیده، یاد دَئنٚ وأسی

¹ خوشا بحالٚ کسی کی اونٚ نافرمانی بخشیده بوبوسته و اونٚ گوناه پوشیده بوبوسته.

² خوشا بحالٚ کسی کی خوداوند اونٚ گونایَ بحیساب نأوره، و مکر و حیله اونٚ روحٚ میأن ننَه.

³ وختی ساکیت ایسَه‌بوم، کرأ جٚه بین شوئون دوبوم جٚه اَ خأطر کی تومامٚ روز جٚه دیل ایجگره زه‌ییم.

⁴ چونکی تی دسأن شبنده روز می سر نهَه‌بو و مرَ تنبیه کودَن دیبی؛ جوری بوبوسته‌بوم کی تومامٚ می وجود خوشکَ بوسته‌بو تابستانٚ گرما مأنستن. سِلاه

⁵ بأزین می گونایَ تی ورجأ ایعتراف بوکودم و می کردکارأنَ تی ورجأ جیگا ندَم و بوگفتم: «می سرکشی‌یَ خوداوندٚ ورجأ ایعتراف کونم.» بأزین تونم می گونایَ ببخشه‌یی. سِلاه

⁶ هَن وأسی همه‌تأ کسأنی کی همیشه تی جأ پیروی کونیدی وأستی تا او زمأتی کی وخت دأریدی تی ورجأ دوعا بوکونید؛ هر چقدم سیل و طوفان بأیه هیچ بلایی اوشأنَ فئنرسه.

⁷ تو می پناهگاهی، مرَ سختی جأ حفظ کونی و مرَ فریادٚ نجاتٚ مره دورَه کونی. سِلاه

⁸ خوداوند فرمأیه: «ترَ دانایی فأدم و هو رأهی کی وأستی بیشی ترَ هیدایت کونم، هَطویی کی می چومأن ترَ فندره، ترَ نصیحت کونم.

⁹ اسب و قاطرَ مأنستن بی‌فأم نوأ بوستن کی اوشأنَ مهار کودنٚ وأسی، اوشأنٚ دهنَ افسار دودیدی وگرنه تی ورجأ نأییدی.»

¹⁰ شرورٚ آدمأنٚ غم و غورصه زیاده ولی اوشأنی کی خوداوندَ توکل بدأرید اونٚ موحبت اوشأنٚ تومامٚ وجودَ گیره.

¹¹ اَی خوروم آدمأن، در خوداوند شادی بوکونید و خوش بیبید، کسأنی کی شیمی دیل صافه، خوشی اَمرأ فریاد بوکونید.