مزامیر 30 - کیتاب مقدّس به گیلکی (رشتی)

خروس خوأنأنٚ وخت، شادی و خوشحالی فأرسه

داوودٚ مزمور. ایتأ سرود او زمأتی کی معبدَ خوداوندٚ رِه وقف بوکودید.

¹ اَی خوداوند، ترَ ستایش کونم، چونکی مرَ جولفٚ جیگا جأ بوجور فأکشه‌یی، و ونأشتی می دوشمنأن می شکستٚ وأسی شادی بوکونید.

² اَی یهوه، می خودا، تی ورجأ کومکٚ وأسی ایجگره بزم و مرَ شفا بدَیی.

³ خوداوندأ، تو می جانَ مورده‌یأنٚ دونیا جأ بیرون فأکشه‌یی؛ من گیلٚ جیر شوئون دوبوم ولی مرَ زنده بدأشتی.

⁴ اَی تومامٚ کسأنی کی خودتأنَ به خوداوند بیسپردیدی، اونٚ رِه سرود بخوأنید؛ اونٚ قدوسٚ نامَ ستایش بوکونید!

⁵ چونکی اونٚ غیظ ایتأ لحظه‌یه، ولی اونٚ لطف تا آخرٚ اینسأنأنٚ عمر، اوشأنٚ اَمرأیه. ایتأ شب مومکنه گریه زاری اَمرأ بوگذره، ولی صُبٚ سر شادی خو دیمَ نیشأن دهه.

⁶ ولی من، می خأطر جمعی اَمرأ بوگفتم: «هیوخت تکان نوخورم.»

⁷ اَی خوداوند، او وختی کی تو مرَ لطف بوکودی، مرَ ایتأ کوه مأنستن قورص و قایم بدأشتی. ولی وختی تی دیمَ جیگا بدَیی، می دیلَ ترس دکفته.

⁸ اَی خوداوند، ترَ دوخوأنم؛ تی جأ، اَی سرور، رحمت خوأیم.

⁹ «می مردن و می گیلٚ جیر شوئون چی بدرد خوره؟ ینی خاک ترَ ستایش کونه؟ و تی وفاداری جأ خبر دهه؟

¹⁰ خوداوندأ، گوش بدن و مرَ لطف بوکون؛ اَی خوداوند، می یار و یاور بوبو!»

¹¹ تو کاری بوکودی کی بجایٚ گریه زاری، رقص بوکونم؛ می عزاداری لیباسَ می تنٚ جأ بیرون بأوردی و شادی اَمرأ مرَ بپوشأنه‌یی،

¹² هَنٚ وأسی می دیل و وجودٚ اَمرأ تِره سرود بخوأنم و ساکیت نِیسم. اَی یهوه، می خودا، ترَ تا اَبد شوکر کونم!