مزامیر 3 - کیتاب مقدّس به گیلکی (رشتی)

خوداوندٚ جأ کومک خوأستن

داوودٚ مزمور او موقعی کی خو پسر، آبشالومٚ جأ بوگوروخته‌بو.

¹ خوداوندأ، چقده زیادیدی می دوشمنأن، خیلی‌یأن می ضد ویریزیدی.

² خیلی‌یأن می جأ اَطو گب زنیدی: «خودا ورجأ هیچ نجاتی اونٚ رِه ننَه.» سِلاه

³ ولی تو، اَی خوداوند، جٚه هر طرف می سپر ایسی، تو، می جلال ایسی و مرَ سربولندَ کونی.

⁴ خوداوندَ فریادٚ اَمرأ دوخوأدم و اون خو موقدّسٚ کوه جأ مرَ جواب بدَه. سِلاه

⁵ من بوخوفتم و وأخوابَ شوم، و دوواره ویریشتم، چونکی خوداوند می جأ مراقبت کونه.

⁶ هیزارأن نفر‌ٚ جأ نترسم اوشأنی کی جٚه هر طرف می دور و ورَ بیگیفتیدی.

⁷ خوداوندأ، ویریز! اَی می خودا، مرَ نجات بدن، چونکی تو، تومامٚ می دوشمنأنٚ دیمأنَ کشیده زنی، و شرورٚ آدمأنٚ گازأنَ ایشکنی.

⁸ خوداونده کی نجات دهه. خوداوندأ، تی برکت تی قومٚ رِه ببه! سِلاه