مزامیر 28 - کیتاب مقدّس به گیلکی (رشتی)

خوداوند می قوّت و می سپره

داوودٚ مزمور

¹ اَی خوداوند، تو کی می صخره ایسی، ترَ دوخوأنم وختی گب زنم، تی گوشَ نوأ گیفتن. چره کی اگه می دوعایَ جواب ندی، کسأنی مأنستن بم کی گیلٚ جیر شیدی.

² وختی تی جأ کومک خوأیم، و می دسأنَ تی قُدس‌الاقداسٚ طرف درازَ کونم، می ایلتماس ایجگره‌یَ گوش بوکون.

³ مرَ شرورٚ آدمأنٚ اَمرأ محکوم نوکون، اوشأنی کی همیشه شرارت کونیدی؛ کی خوشأنٚ همساده‌یأنٚ اَمرأ جٚه صلح و صفا دم زنیدی ولی بدی اوشأن دیلٚ دورون نهَه.

⁴ اوشأنٚ کردکارأن و شرارتٚ وأسی، اوشأنٚ جزایَ فأدن هَطویم جٚه خأطرٚ اوشأنٚ شرورٚ کارأن، اوشأنٚ جزایَ فأدن و موجازات بوکون.

⁵ جٚه اَ خأطر کی خوداوندٚ کارأنَ محل نوکونیدی، و هَطویم اونٚ دسٚ کارأنَ، پس خودا اوشأنَ جٚه بین بره و هیوخت دِه اوشأنَ وینریزأنه.

⁶ موتبارک ببه خوداوند چونکی می ایلتماس ایجگره‌یَ گوش بوکوده.

⁷ خوداوند می قوّت و می سپره، می دیل اونَ توکل دأره و اونٚ جأ یاری فیگیفتم. می دیل شادی جأ پوره و سرودٚ اَمرأ اونَ ستایش کونم.

⁸ خوداوند، خو قومٚ قوّته و خو مسح بوبوسته پادشا رِه قلعه‌یٚ نجات.

⁹ اَی خوداوند، تی قومَ نجات بدن و تی ارث و میراثَ موبارک بفرما؛ اَشأنٚ رِه شبان بوبو و تا اَبد به چانٚ سر بنه و ببر.