مزامیر 16 - کیتاب مقدّس به گیلکی (رشتی)

تو ونألی مورده‌یأنٚ دونیا میأن بِئسم

داوودٚ غزل.

¹ خودایا، مرَ موحافظت بوکون، چونکی ترَ پناه بأوردم.

² خوداوندَ بوگفتم: «تو می سروری، هیچ خوروم چیزی نأرم جز تو.»

³ ولی موقدّسٚ آدمأنی کی زیمینٚ سر ایسَه‌ییدی، اوشأن، پیله کسأنی ایسیدی کی تومامٚ می دیل‌خوشی اوشأنٚ جأ ایسه.

⁴ اوشأنی کی ایتأ خودایٚ دیگرَ دونبأل ایسیدی، ویشتر غم و غورصه خوریدی؛ اوشأنٚ خودایأنٚ رِه نه قوربانی خونَ فوکونم و نه اوشأنٚ نامَ بزوان اَورم.

⁵ اَی خوداوند، تو می نصیبی کی مرَ مقرر بوبوسته و می پیاله؛ تو می سأمَ مِره دأری.

⁶ می حد و حدود، خوروم جاجیگایأنی ایسه کی می‌شین بوبوسته؛ خوروم ارثی ایسه کی مرَ فأرسه.

⁷ خوداوندَ موتبارک خوأنم کی مرَ نصیحت کونه، همه‌تأ شبأن می دیل مرَ تعلیم دهه.

⁸ خوداوندَ همیشه می ورجأ دأرمه. چونکی می راستٚ دس ورجأ ایسَه، جٚه می جا سر تکان نوخورم.

⁹ هَنٚ وأسی می دیل شاده و تومامٚ می وجود خوشحاله می جسم و جانم امن و اَمأن مأنه،

¹⁰ چونکی تو ونألی مورده‌یأنٚ دونیا میأن بِئسم و من کی تی سرسپرده ایسم، بعدٚ مردن، جٚه بین بشم.

¹¹ تو مرَ یاد دهی کی چوطویی اَبدی زندگی‌یَ فأرسم؛ تی ورجأ شادی فراوانه، تی راستٚ دسٚ جایم، خوشی‌یأن تا اَبد ایدامه دأره.