ԺՈՂՈՎՕՂ 9 - Գրաբար Աստվածաշունչ (1895)1 Զի զամենայն զայս ետու ի սիրտ իմ, եւ սիրտ իմ ետես՝՝ զայս ամենայն. որպէս արդարքն եւ իմաստունքն, եւ գործք նոցա ի ձեռս Աստուծոյ. քանզի զսէր եւ զատելութիւն ոչ գիտէ մարդն. ամենայն ինչ առաջի երեսաց նորա է։ 2 Եւ ունայնութիւն է յամենայնի. պատահար է՝՝ յարդարն եւ յամպարիշտն, ի բարին եւ ի չարն, ի սրբումն եւ ի պղծում, որ մատուցանէ պատարագ՝ եւ որ ոչն մատուցանէ. որպէս որ բարին է՝ եւ որպէս որ մեղանչէն, որպէս որ երդնուն՝ եւ որպէս որ յերդմանէն երկուցեալ է։ 3 Այս է որ չարն է յամենայնի՝ որ արարեալն է ընդ արեգակամբ, զի պատահար է յամենայնի. քանզի սիրտ որդւոց մարդկան լի եղեւ չարութեամբ, եւ զբաղումն ի սիրտս նոցա ի կենդանութեան իւրեանց, եւ զկնի նոցա՝՝ առ մեռեալսն։ 4 Քանզի ո՞վ են՝ որ հաւասարեն առ ամենայն կենդանիս. գոյ յոյս թէ շուն որ կենդանի է՝ լաւ է քան զառեւծ մեռեալ։ 5 Քանզի որ կենդանիքն են՝ գիտեն նոքա թէ մեռանելոց են. եւ մեռեալքն ոչ են գիտակ եւ ոչ իմիք. եւ ոչ եւս գոն նոցա վարձք՝ զի մոռացաւ յիշատակ նոցա. 6 եւ սէր իսկ նոցա եւ ատելութիւն նոցա եւ նախանձ նոցա ահա կորեաւ, եւ բաժին իսկ ոչ գոյ նոցա յաւիտեանս յամենայնի յայսմիկ՝ որ արարեալ են ընդ արեգակամբ։ 7 Եկ կեր ուրախութեամբ զհաց քո, եւ արբ սրտիւ զուարճացելով զգինի քո. զի արդէն իսկ հաճեցաւ Աստուած ի գործս քո։ 8 Յամենայն ժամ եղիցին ձորձք քո սպիտակ, եւ եւղ ի գլխոյ քումմէ մի՛ պակասեսցէ։ 9 Եւ տես կեանս ընդ կնոջ քո՝ զոր սիրեցեր զամենայն աւուրս կենաց ընդունայնութեան քո, որ տուեալ է քեզ ընդ արեգակամբ մինչեւ յաւուրս վախճանի՝՝ քո. զի այն է բաժին քո ի կեանս քո, եւ ի վաստակս զոր վաստակես ի ներքոյ արեգական։ 10 Զամենայն ինչ որ ինչ գտցէ ձեռն քո գործել, որչափ ի կարի քում իցէ՝ գործեսջիր. զի ոչ գործ եւ խորհուրդ եւ գիտութիւն եւ իմաստութիւն եղիցին ի դժոխս յոր դու երթալոցն ես։ 11 Դարձայ եւ տեսի ի ներքոյ արեգական, զի ոչ թեթեւաց են ընթացք, եւ ոչ զօրաւորաց պատերազմ, եւ ոչ իմաստնոց հաց, եւ ոչ հանճարեղաց մեծութիւն, եւ ոչ գիտնոց շնորհք. զի ժամանակ եւ պատահար պատահէ ամենեցուն նոցա։ 12 Քանզի ոչ իսկ գիտաց մարդն զժամանակ իւր. որպէս ձկունք որսացեալք ցանցիւք չարեօք, եւ որպէս թռչունք որսացեալք ի ծուղակս, նոյնպէս հարկանին յորոգայթս որդիք մարդկան ի ժամանակի չարի՝ յորժամ հասանիցէ ի վերայ նոցա յանկարծակի։ 13 Սակայն եւ զայս իմաստութիւն տեսի ի ներքոյ արեգական, եւ մեծ թուի ինձ։ 14 Քաղաք փոքր՝ եւ իցեն ի նմա արք սակաւք, եւ գայցէ ի վերայ նորա թագաւոր մեծ եւ պատիցէ զնա, եւ շինիցէ ի վերայ նորա պատնէշս մեծամեծս։ 15 Եւ գտցի ի նմա այր մի տնանկ եւ իմաստուն եւ ապրեցուցանիցէ նա զքաղաքն իմաստութեամբ իւրով, եւ մարդ ոչ յիշեաց զայրն զայն տնանկ։ 16 Եւ ասացի ես. Բարի է իմաստութիւն քան զզօրութիւն. եւ իմաստութիւն տնանկին արհամարհեալ է, եւ բանք նորա ոչ լինին լսելի։ 17 Բանք իմաստնոց մեղմով լսին քան զաղաղակ իշխանաց անզգամութեամբ՝՝։ 18 Բարի է իմաստութիւն քան զանօթս պատերազմի, եւ յանցաւոր մի կորուսանէ զօրութիւնս բազումս։ |