Зекерья 13 - Мукъаддес Китап

¹ О куню Давутнынъ сою ичюн ве Ерусалимде яшагъанлар ичюн бир чокъракъ ачыладжакъ. Онынъ ярдымынен адамларгъа гуналарындан ве арамлыкъларындан темизленмеге мумкюн оладжакъ.

² О куню Мен бу мемлекетте путларнынъ адларыны силип ташлайджагъым, ве олар бир даа анъылмайджакълар, – дей Ордуларнынъ РАББИси. – Бундан гъайры, Мен пейгъамберлерни ве арамлыкъ рухуны да топракътан узакълаштыраджагъым.

³ О заман бирев кене пейгъамберлик этеджек олса, оны догъгъан бабасынен анасы онъа: «РАББИнинъ Адындан ялан айткъанынъ ичюн, яшамагъа акъкъынъ ёкъ», – дейджеклер. О пейгъамберлик эткенде, озь бабасынен анасы оны ольдюреджеклер.

⁴ О куню эр бир пейгъамбер пейгъамберлик этмектен ве озь корьген руяларындан утанаджакъ, ве адамларны алдатмакъ ичюн, устюне пейгъамбер урбасыны, сачтан япылгъан урбасыны киймейджек.

⁵ О: «Мен пейгъамбер дегилим. Мен топракъта чалышам. Балалыгъымдан берли мени къуллукъкъа саттылар», – дейджек.

⁶ Ондан: «Беденинъде яралар неден?» – деп сорагъанда исе, о: «Бу мени севгенлернинъ эвинде мени ургъанлары ичюндир», – деп джевап береджек.

Буюк чобаннынъ олюми ве къалгъанларынынъ арынмасы

⁷ – Эй, къылыч! Меним чобаныма, Манъа якъын адамгъа къаршы котериль! – дей Ордуларнынъ РАББИси. – Чобанны ур да, къойлар тараф-тараф къачсын. Мен кичик къозуларгъа къаршы чыкъаджагъым.

⁸ – Бутюн ер юзюнде, – дей РАББИ, – халкънынъ учьтен эки пайы къырыладжакъ ве ёкъ этиледжек, учьтен бир пайы исе сагъ къаладжакъ.

⁹ Къалгъан учьте бир пайыны атешке алып кетиреджегим, оларны, кумюш киби, иритип темизлейджегим, алтын киби, сынайджагъым. Олар Мени Адымнен чагъыраджакъ, ве Мен оларгъа джевап береджегим. Мен: «Олар – Меним халкъым», – дейджегим. Олар да: «РАББИ – Алламыз», – дейджеклер.