Йирмея 3 - Мукъаддес Китап

Хаин Исраиль

¹ – «Бир адам апайыны къуваласа, о да кетип, башкъасынынъ апайы олса, биринджи акъайы апайына къайтармы?» – дейлер. Мемлекет бундан арам олмаз эдими? Сен бир чокъ ойнашларынънен ороспуландынъ, лякин кене де Манъа къайт! – дей РАББИ.

² Бош тёпелерге бакъ да корь, сеннен ороспуланмагъан ер къалдымы? Сахрада отургъан араплар киби, ёл четинде оларны беклеп отура эдинъ, орталыкъны ороспулыгъынъ ве яманлыгъынънен арамладынъ.

³ Онынъ ичюн ягъмурлар кесильди, баарь ягъмуры да ягъмады. Сенинъ бетинъ – ороспунынъ бетидир, ич де утанмадынъ-арланмадынъ.

⁴ Энди кене де Манъа ялварып: «Бабачыгъым! Яшлыгъымдан берли сен ишанчлы ёлдашым эдинъ!

⁵ Даима ачувланаджакъсынъмы, аджеба? Гъазабынъ эбедий сюреджекми?» – демейджексинъми? Лафынъ бойле, амма хиянетлик эп япа бересинъ.

Тёвбеге чагъырув

⁶ Ёшия падишалыкъ эткенде, РАББИ манъа бойле деди: – Имансыз Исраиль къызы нелер эткенини корьдинъми? Эр юксек байыргъа котерилип, эр даллы терек тюбюне барып, анда ороспулыкъ этти.

⁷ Буларны япкъанындан сонъ, Мен: «Манъа къайт», – дедим, амма о къайтмады. Хаин къызкъардашы Ехуда буны корьди.

⁸ Имансыз Исраиль къызынынъ ороспу арекетлери ичюн, Мен оны йибердим, айырылышув мектюбини бердим. Хаин къызкъардашы Ехуда ич къоркъмады, лякин кетип, озю ороспулыкъ этип башлады. Мен буны корьдим.

⁹ Ачыкъ-айдын ороспулыгъындан мемлекет харап олды; эм ташларгъа, эм тереклерге ибадет этип, о, ороспулана эди.

¹⁰ Бунъа бакъмадан, хаин къызкъардашы Ехуда юректен дегиль де, алдавнен Манъа къайтты, – дей РАББИ.

¹¹ РАББИ даа: – Имансыз Исраиль къызы хаин Ехудадан даа догъру олды, – деди.

¹² – Кет, бу сёзлерни шимальге илян эт. Айт ки: Эй, имансыз Исраиль! Арткъа къайт, – дей РАББИ. – Энди башынъа гъазабымны тюшюрмейджегим. Мен мераметлидирим, – дей РАББИ. – Ачувым эбедий олмаз.

¹³ Тек къабаатынъны таны. РАББИге, сенинъ Алланъа къаршы чыкътынъ, ябанджыларнен эр даллы терек тюбюнде ябанджыларны бол-бол охшай эдинъ. Сесиме исе къулакъ асмадынъ, – дей РАББИ.

¹⁴ – Арткъа къайтынъыз, эй, ёлдан урулгъан балалар! – дей РАББИ. – Мен сизинъ эфендинъиз олдым. Шеэрлеринъизден бирер адам, къабилелеринъизден экишер адам алып, Сионгъа кетиреджегим,

¹⁵ сизге юрегиме яткъан чобанларны береджегим. Олар сизни бильги ве анълавнен отлатаджакълар.

¹⁶ Сиз мемлекетте чокъ олгъанда, – дей РАББИ, – о куньлерде халкъ РАББИнинъ Васиет Сандыгъы акъкъында лаф этмейджек. Сандыкъ оларнынъ акъылына кельмейджек, оны хатырламайджакъ, онъа кетмейджек, эм де башкъа сандыкъны олар япмайджакъ.

¹⁷ О заман Ерусалимге «РАББИнинъ тахты» дейджеклер. Эписи халкълар РАББИнинъ Намы ичюн Ерусалимде топланаджакълар, яман юреклерининъ инатлыгъына коре бир даа арекет этмейджеклер.

¹⁸ О куньлерде Ехуда халкъы Исраиль халкъынен топланып, берабер шималь топрагъындан чыкъаджакълар, Мен деделеринъизге берген топракъкъа кетеджеклер.

Алланынъ халкъы путларгъа табына

¹⁹ – Мен Озюме айттым ки, сени Озь балам киби саяджагъым, санъа истеген топрагъынъны, чокъ халкъларнынъ энъ аджайип пайыны берип оладжагъым. Мен тюшюндим ки, Манъа «Баба» айтаджакъсынъ, Менден айырылмайджакъсынъ.

²⁰ Лякин, керчектен де, апай акъайына насыл хаинлик этсе, сен де, Исраиль эви, Манъа ойле хаинлик эттинъ, – дей РАББИ.

²¹ Бош тёпеликлерден бир сес, Исраиль огъулларынынъ аджыныкълы агълавы эшитиле. Олар догъру ёлдан урулдылар, РАББИни, оларнынъ Алласыны унуттылар.

²² – Арткъа къайтынъыз, ёлдан урулгъан балалар, инатлыгъынъызны тедавийлерим. – Иште, биз Санъа келемиз. Сен – РАББИ, бизим Алламызсынъ.

²³ Керчектен де, байырлардан ве чокътан-чокъ дагълардан тек алдав келе, Керчектен де, РАББИ, бизим Алламыз, – Исраильнинъ Къуртарыджысыдыр!

²⁴ Яшлыгъымыздан башлап, деделеримизнинъ эмегини, къой-эчкилеримизни ве туварларымызны, огъул ве къызларымызны арам шейлер ашады.

²⁵ Утанч ичинде ятамыз, масхаралыгъымыз бизни къаплай; биз ве деделеримиз яшлыгъымыздан бу куньге къадар РАББИнинъ, Алламызнынъ огюнде гуна япа эдик, РАББИнинъ, Алламызнынъ сесине къулакъ асмай эдик.