Ешая 6 - Мукъаддес Китап

Рабби Ешаяны чагъыра

¹ Уззия падишанынъ ольген йылында, юдже ве юксельтильген тахтнынъ устюнде отургъан Раббини корьдим. Урбасынынъ этеклери бутюн Сарай бою тёшеле эди.

² Онынъ устюнден Серафлар булуна эдилер. Эр бирининъ алты къанаты бар эди. Эки къанатынен бетини, эки къанатынен аякъларыны къапата эдилер, эки къанатынен де уча эдилер.

³ Олар къычырып, бири-бирине бойле дей эдилер: – Ордуларнынъ РАББИси Мукъаддес, Мукъаддес, Мукъаддестир! Бутюн ер юзюни шурети толдура!

⁴ Оларнынъ къычырувындан къапуларнынъ темеллери сарсылды, ве Эв тютюнге толды.

⁵ – Ах! – дедим. – Башыма беля! Агъзы арам бир адамым мен, ве агъызлары арам бир халкънынъ арасында яшайым. Козьлерим де Падишаны, Ордуларнынъ РАББИсини корьди!

⁶ О заман Серафлардан бири, къурбан еринден машачыкънен бир къорны алып, яныма учып кельди.

⁷ Оны дудакъларыма тийдирип: – Мына, бу, агъзынъа тийди, энди къабаатынъ ёкъ олды, гунанъ да багъышланды, – деди.

⁸ Сонъ Раббининъ сесини эшиттим. О, манъа: – Мен кимни ёллайым? Биз ичюн ким кетеджек? – деди. – Мына меним, – дедим мен, – мени ёлла.

⁹ – Кет, – деди РАББИ, – ве бу халкъкъа айт: «Къулакъларынъызнен эшитеджексиз, амма анъламайджакъсыз, козьлеринъизнен бакъаджакъсыз, амма корип оламайджакъсыз!»

¹⁰ Бу халкънынъ акъылларыны токъал эт, къулакъларыны тыкъат, козьлерини къапат. Козьлеринен корьмесинлер, къулакъларынен эшитмесинлер, юреклеринен анъламасынлар. Оларны тедавийлемеге Манъа ялвармасынлар.

¹¹ – Я Рабби, бу не къадар вакъыт сюреджек? – деп сорадым. РАББИ бойле джевап берди: – Шеэрлер бошап, бакъымсыз къаладжакъ; эвлер адамсыз къаладжакъ; бутюн топракъ бом-бош оладжакъ.

¹² РАББИ адамларны узакъ ерлерге къувалайджакъ, ве бу топракъ бакъымсыз, там-такъыр къалдырыладжакъ.

¹³ Халкънынъ онда бири сагъ къалып кери къайтса да, топракъта кене эр шей йыкътырыладжакъ. Амма эмен агъачны, къудретли терекни кескенде, кутюги насыл къалса, Исраильнинъ де кутюги, азиз урлугъы къаладжакъ.