Harmljóðin 4 - Biblían (2007)

Jerúsalem eftir fall borgarinnar

¹ Hversu blakkt er gullið orðið, umbreyttur málmurinn dýri, helgum steinum er sóað á öllum gatnamótum.

² Dýrmætir synir Síonar voru jafnvægir skíragulli, nú eru þeir lagðir að jöfnu við leirker, handaverk leirkerasmiðs.

³ Jafnvel sjakalarnir bjóða júgrið og gefa hvolpum sínum að sjúga en dóttir þjóðar minnar er orðin harðbrjósta, eins og strútarnir í eyðimörkinni.

⁴ Tunga brjóstmylkingsins loðir við góminn af þorsta, börnin biðja um brauð en enginn miðlar þeim neinu.

⁵ Þeir sem áður neyttu krása örmagnast nú á strætunum, þeir sem uppaldir voru í purpura hafast nú við á sorphaugum.

⁶ Því að refsing þjóðar minnar var þyngri en sú sem Sódóma hlaut sem á augabragði var lögð í rúst án þess að manna hendur kæmu þar nærri.

⁷ Höfðingjar hennar voru hreinni en mjöll, hvítari en mjólk, líkami þeirra rauðari en kórallar, þeir voru ásýndum sem safír.

⁸ Nú er ásjóna þeirra svartari en sót, þeir þekkjast ekki á strætunum. Skinnið á þeim er skorpið að beinum, það er þurrt eins og tré.

⁹ Þeir sem féllu fyrir sverði voru sælli þeim sem hungrið felldi og vesluðust upp af því að enginn var akurgróðinn.

¹⁰ Hjartagóðar konur suðu eigin hendi börnin sín, þau urðu þeim til viðurværis þegar þjóð minni var tortímt.

¹¹ Drottinn gaf heift sinni lausan tauminn, úthellti ákafri reiði sinni, kveikti eld í Síon sem brenndi hana til grunna.

¹² Konungar jarðar hefðu ekki trúað því, né neinn af íbúum veraldar, að fjandmenn og óvinir gætu farið inn um hlið Jerúsalem.

¹³ Það var sökum synda spámanna hennar og misgjörða presta hennar sem úthelltu í borginni blóði réttlátra.

¹⁴ Eins og blindir menn reika þeir um strætin svo ataðir blóði að eigi mætti neinn snerta klæði þeirra.

¹⁵ „Víkið úr vegi, hann er óhreinn,“ hrópuðu menn að þeim, „víkið úr vegi, víkið úr vegi, snertið hann eigi!“ Þegar þeir flýja og flakka um er sagt meðal heiðingjanna: „Hér skulu þeir eigi dveljast lengur.“

¹⁶ Drottinn hefur sjálfur tvístrað þeim, hann lítur eigi framar við þeim. Prestar eru einskis virtir og gamalmennum ekki miskunnað.

¹⁷ Augu vor þreyttust af að stara sífellt eftir hjálp sem ekki kom. Af sjónarhól vorum mændum vér eftir þjóð sem ekki hjálpar.

¹⁸ Slóðir vorar voru raktar svo að vér gátum ekki gengið eigin götur. Það leið að lokum, dagar vorir taldir, endalok vor komu.

¹⁹ Ofsækjendur vorir voru léttfærari en ernirnir í loftinu, þeir eltu oss á fjöllunum, sátu um oss í eyðimörkinni.

²⁰ Drottins smurði, lífsandi vor, varð fanginn í gryfjum þeirra − hann sem vér sögðum um: „Í skjóli hans skulum vér lifa meðal þjóðanna.“

²¹ Fagna þú og ver glöð, dóttirin Edóm, þú sem býrð í Úslandi: Til þín mun og bikarinn koma, þú munt verða drukkin og afhjúpa nekt þína.

²² Hegningin fyrir sekt þína er á enda, dóttirin Síon, aldrei framar mun hann gera þig landræka. Hann mun hegna þér fyrir misgjörðir þínar, dóttirin Edóm, afhjúpa syndir þínar.