مکاشفه 16 - کتاب مقدس به زبان بندری

هفت تا تاسِ خشم خدا

¹ اُغایه مِه صدای بلندی اَ معبد مِشنُت که به اُ هفت تا فرشته شَگُو: «بِرِی و هفت تا تاسِ خشم خدائو رو زمین بریزی.»

² پَ فرشتۀ اَوِّل رَه و تاس خو رو زمین ایرِخت، و زخموی زشت و دردناکی، رو جُنِ آدمویی ایزَه که نِشُنه اُ جناور وحشیُ شُهَستَه و بُت اُ رو شاپرستی.

³ فرشتۀ دوّم تاس خو توو دیریا ایرِخت و دیریا وا خون بو، خونی که مثه خون آدم مُردَئَه، و همۀ جُنداروی زنده ایی که توو دیریا هَستَرِن مُردِن.

⁴ فرشتۀ سوم تاس خو توو روخونه‌ئُو و چشمه‌ئُوی هُوو ایرِخت، و روخونه‌ئُو و چشمه‌ئُو وا خون بودِن.

⁵ مِه مِشنُت فرشته ای که مسئول هُووُ هَستَه اَگِت: «تو توو ایی حکمُ که اِتکه، عادلی تو که هَستِی و بودِی، ای قدّوس؛

⁶ به چه که اُشُ خون مقدّسُن و پیغُمبرُنُ شُرِختِن، و تو به اُشُ خون اِتدادِن تا بُنوشِن ایی همو چیزین که حَکِشُن!»

⁷ مِه مِشنُت که اَ جای کُربُنی جواب هُند که: «بله، ای خداوندْ خدای کادِر مطلق، حَکِن و عدلِن حکمویی که تو اَکُنی.»

⁸ فرشتۀ چارُم تاسِ خو رو اَفتُو ایرِخت، و به اَفتُو اجازه داده بو تا بِی مردم وا آتِش بسوزونه.

⁹ مردم اَ حرارت شدید سُختِن و به نُم خدایی که کُدرَت ایی بلائُو دَسِشِن، نَعلت شُکِه. اُشُ توبه شُنَکِه و بِی اُ جلال شُنَدا.

¹⁰ فرشتۀ پنجم تاس خو رو تختِ اُ جناور وحشی ایرِخت و مملکت پادشاهیش گرفتار تُریکی بو. مردم اَ درد زیاد زَبُنِ خو کَک شاگِه

¹¹ و وا خاطر دردُ و زخمُ خو به خدای آسَمُن نَعلت شاکِه. اُشُ اَ کارو خو توبه شُنَکِه.

¹² فرشتۀ شیشم تاس خو رو رود گَپ فُرات ایرِخت و هُووِش خشک بو تا راه بِی پادشاهُنی که اَ طَرَه گاه دَم اَتان، آماده بُبوت.

¹³ اُغایه اُمدی که اَ لُوِ اُ اَژدِها و اَ لُوِ اُ جناور وحشی و اَ لُوِ اُ نبی دوروغکایی سه تا روح ناپاک که مثه گَکُ ئَرِن در هُندَن.

¹⁴ چونکه اُشُ روحوی شیطانیَن که نِشُنه و معجزه ئُو اَنجُم اَدِن و حد پادشاهُن تَمُن دنیا اَرِن تا اُشُ بِی جنگ توو اُ روزِ گَپِ خدای کادِر مطلق جمع بُکنِن.

¹⁵ «بیگین، مِه مثه یه دُز اَتام! خوش به حال اُ که بیدار اَمونه و جِمه اش گَری بَشِت تا نَکه لُخت و عور راه بِکِه و رسوای عالم بَشِت.»

¹⁶ اُ سه تا روح ناپاک پادشاهُن زمینُ توو جایی که وا زَبُن عبرانی ’حارمَگِدّون‘ اَگَن جمع شُکِه.

¹⁷ فرشتۀ هفتم تاس خو توو هوا ایرِخت و اَ اُ تختی که توو معبدَ صدای بلندی هُند که شَگُو: «تَمُن بو!»

¹⁸ و آسَمُن بَرخ ایزَه، صدای غُرّشت بلند بو، اِستون بو و زمین جُنبِشت گِپی بو طوریکه اَ زَمُنی که انسان رو زمین زندگی شَکِه، ابداً ایطو زمین جُنبِشت گِپی نِبودَه.

¹⁹ شهر گَپ وا سه کِسمَت بَش بو و شهروی ملتُ چِلی. و خدا بابِل گَپُ وا یاد ایوا تا به اُ مجبور بُکنت اَ پیالهٔ شرابِ پُر اَ آتِش خَشمِش بُنوشه.

²⁰ همۀ جزیرتُ در رفتِن و کوهُ نیست بودِن.

²¹ تگرگوی گِپی که هر دُنه اش نِزیکِ پنجاه کیلوئَه اَ آسَمُن رو سر مردم رِخت. و مردم وا خاطر بلای تگرگ خدائو نَعلت شُکِه، چونکه ایی بلا اَ بس که سختَه.