مَتّی 25 - کتاب مقدس به زبان بندریمَثَل ده باکره 1 «پادشاهی آسَمُن مثه ده تا دُهت باکره ایین که دوستویِ عاروسَن، که چراغُ شُسِیُ، به دیدن دوماد در بودِن. 2 پنج نُفر اَ اُشُ نادون و پنج نُفر دِگشُ عاکل هَستَرِن. 3 دُهتویِ نادون چراغُ خو شُسِی، ولی روغن با خوشُ شُنَبو. 4 ولی دُهتویِ عاکل، وا چراغُ خو ظرفویِ پُر اَ روغن هم شُبُرد. 5 وختی هُندِنِ دوماد طول ایکِشی، همه چِهمُشُ سنگین بوُ، خُو کَفتَن. 6 ولی نصف شُو، صدای بلندی وا گوش رِسی که شَگُو: ”دوماد اَتا! وا دیدنی بیِی!“ 7 اُغایه همۀ دُهتُ بیدار بودِنُ چراغُ خو آماده شُکِه. 8 نادونُ به عاکلُ شُگُو: ”یه خو اَ روغن خو به ما هادِی چون چراغُمُ خاموش اِبودِن.“ 9 ولی عاکلُ جواب شُدا: ”ایی روغنی که مُهَه بِی ما و شما بس ناکُن، بِهتِرن که حدِ روغن فروشُ بِرِی و بی خوتُ روغن بِخِری.“ 10 ولی موکعی که اُشُ به روغن گِفتِن رَفترن دوماد هُند و به دُهتویی که آماده هَستَرِن، وا خو به هِیش ایبو و در بسته بو. 11 بعد اَ اُ، دُهتویِ دگه هم رِسیدنُ شُگُفت: ”سرورُمُ، سرورُمُ، در وا رومُ واز بُکن!“ 12 ولی دوماد بهشُ ایگو: ”حکیکتاً به شما اَگَم، به شما ناشناسُم.“ 13 پَ واسار بُبی، چون شما نه اَ اُ روز و نه اَ اُن ساعت خبر تُنی. مَثَلِ قِنطارُ 14 «پادشاهی آسَمُن مثه مردین که شَواستَه مسافرت بِرِت. اُ به نوکرُن خو صدا ایکه و مال و مِنالُ خو دَسِ اُشُ ایدا؛ 15 به هر تِی اَ نوکرُخو، کَدِ تواناییشُ چیزی ایدا به یه تا پنج قِنطار ایدا، که دستمزد صد سال یه کارگرَ به یه تا دگه دو قِنطار ایدا که دستمزد چِل سال یه کارگرَ و به اُ یه تا هم یه قِنطار ایدا که دستمزد بیست سال یه کارگرَ. اُغایه خوش به مسافرت رَه. 16 مردی که پنج قِنطار ایگِفتَه، همو موکَع رَه با اُ معامله ایکه و پنج قِنطار دگه سود ایکه. 17 همیطو هم، اُ که دو قِنطار ایشَستَه دو قِنطار دگه هم سود ایکه. 18 ولی اُ که یه قِنطار ایگِفتَه، رَهُ زمینُ ایکَندُ و پول ارباب خو زَفت ایکه. 19 «بعد اَ یه مدت طولانی، ارباب اُن نوکرُ برگشت و اَ اُشُ حساب ایخواست. 20 اُ نوکری که پنج قِنطار ایگِفتَه، هُند پنج قِنطار دگه هم ایوا و ایگو: ”ارباب، تو به مه پنج قِنطار اِتدا، بُفرما ایی هم پنج قِنطار دگه که سود اُمکِردِن.“ 21 اربابش به اُ ایگو: ”آفِرُن، ای نوکر خُب و امُنتدار! چون توو یه کار کوچِک، امُنتدار بودِی، پَ کاروی بِشتِه ای به تو اَدَم، بُدو و تو شادی ارباب خو شریک بَش!“ 22 نوکری که دو قِنطار ایگِفتَه هم هُند و ایگو: ”ارباب به مه دو قِنطار اِتدا بُفرما ایی هم دو قِنطار دگه که سود اُمکِردِن.“ 23 اربابش جواب ایدا: ”آفِرُن، ای نوکر خُب و امُنتدار! چون توو یه کار کوچِک، امُنتدار بودِی، پَ کاروی بِشتِه ای به تو اَدَم، بُدو و تو شادی ارباب خو شریک بَش!“ 24 اُغایه نوکری که یه قِنطار ایگِفتَه، نِزیک هُند و ایگو: ”ارباب، مه مَدونِست تو یه مردی سختگیری، اَ جائی که اِدنکاشتِن دِرُو اَکُنی و اَ جائی که دُن اِدنپاشیدِن جمع اَکُنی، 25 وا خاطر همی تِرسیدُم و رفتُم و قِنطارت تو زمین زَفت اُمکه، بُفرما ایی هم قِنطاری که اِتدادَه!“ 26 ولی اربابش جواب ایدا: ”ای نوکر بد و تمپل! تو که تَدونِست اَ جائی که اُمنَکاشتِن دِرُو اَکُنُم و اَ جائی که دُن اُمنَپاشیدِن جمع اَکُنُم، 27 پَ به چه پول مه ئو به صرّافُن اِدنَدا؟ تا وختی که اَ سَفَر بَرگَردُم پولُم با سودی ازت پس بِگِرُم. 28 قِنطارُ اَ ایی مرد بِگِری، و به اُ که ده قِنطار ایشَه هادِی. 29 چون به هَرکَ ایشَه، بِشتِه بهش اَدِن تا فَرایُن ایبَشِت؛ ولی اَ اُ که اینین، حتی همو کَد هم که ایشَه، اَ بارش اَگِرِن. 30 به ایی نوکر بی فُیدَه بِی اُ صَرا، تو تُریکی بِکَردُنین، جائی که گیریک و دندُن کورچین.“ روز داوری 31 «موکعی که پُس انسان با جلال خو واکل همۀ فرشتهئُو بیاد، رو تخت پُر شکوه خو اَنینگِه. 32 همۀ ملتُ جلو اُ جمع اَبِن، و اُ مثه سالارین که به کَهرُ اَ بزُ جدا اَکُنت، به مَردُمَم اَ هم جدا اَکُنت. 33 اُ به کَهرُ طَرَه راست خو و به بزُ طَرَه چپ خو اَنوسِه. 34 اُغایه پادشاه به کسوئی که طَرَه راستِشَن اَگِت: ”ای شمائویی که بَپُم بهتُ برکت ایدادِن بیِی و اُ پادشاهیُ وا ارث بُبِری که اَ شروع دنیا بِی شما آماده بودِن. 35 چون گُشنه هَستَرُم به مه خوراک تُدا؛ چِهنه هَستَرُم به مه هُوو تُدا؛ غریب هَستَرُم، به مه جا تُدا. 36 لُخت هَستَرُم، جِمه گَرُم تُکه؛ مریض هَستَرُم، به مه سر تُزَه؛ توو زندون هَستَرُم، وا دیدنُم هُندین.“ 37 اُغایه صالحُ بهش جواب اَدَن ”سرورُمُ، کِی به تو گُشنه مُدی و به تو خوراک مُدا، یا به تو چِهنه مُدی و بهت هُوو مُدا؟ 38 کِی به تو غریب مُدی و به تو جا مُدا و یا به تو لُخت مُدی، جِمه گَرِت مُکِه؟ 39 کِی به تو مریض و یا توو زندون مُدیُ بهت سر مُزَه؟“ 40 پادشاه به اُشُ جواب اَدِت: ”حکیکتاً به شما اَگَم، هر کاریُ که به یه تا اَ کوچِکترین کاکائُن مه تُکه، در واکع به مه تُکِردِن.“ 41 اُغایه پادشاه به اُشُویی که طَرَه چپِشَن اَگِت: ”ای مَلعونُ، اَ مه دور بُبی و توو آتِش ابدی که بِی ابلیس و فرشتهئُوش آماده بودِن، بِکِین. 42 چون گُشنه هَستَرُم، خوراکُم تُنَدا؛ چِهنه هَستَرُم، هُوُم تُنَدا؛ 43 غریب هَستَرُم، جام تُنَدا؛ لُخت هَستَرُم جِمه گَرُم تُنَکِه؛ مریض هَستَرُم، توو زندون هَستَرُم، به مه سَرتُنَزَه.“ 44 اُغایه اُشُ هم جواب اَدَن: ”سرورُمُ، کِی به تو گُشنهُ چِهنه، غریبُ لُخت، مریض و توو زندون مُدی و بهت خذمت مُنَکِه؟“ 45 اُغایه پادشاه جواب اَدِت ”حکیکتاً به شما اَگَم، هر کاریُ که به یه تا اَ کوچِکترین کاکائُن مه تُنَکِه، در واکع به مه تُنَکِردِن.“ 46 پَ ایشُ به مجازات ابدی اَرَن، ولی صالحُ به زندگی ابدی.» |
@ 2024 Korpu Company