لوقا 12 - کتاب مقدس به زبان بندری

اَ دو رویی دور بَشین

¹ همی موکَع، چَن هزار نُفر جمع بودَرِن، و ایکَک تعدادشُ زیادَه که رو پای هم پا شاناهادَه. عیسی اَوِّل با شاگردُنُ خو گَپ ایزَه و ایگو: «اَ خمیرمایه عالموی فرقه فَریسی که دو روئین، دور بِشی.

² هیچ چیزِ پِنهونی نین که معلوم نَبَشِت و هیچ چیز زَفت بودَه ای که فهمیده نَبَشِت.

³ پَ هر چیزی که توو تُریکی تُگُفتِن، توو روشنایی شنیده اِبوت و هر چیزی که پشت دروی بسته فِش فِش تُکِردِن، اَ رو سِرا اعلام اِبو.

⁴ «رِفیکُنِ مه، بهتُ اَگَم اَ کسونی که به جسم اَکُشِن و بِشتِه اَ ایی هیچ کاری ناتونَن بُکنِن، مَتِرسی.

⁵ ولی مه به شما هشدار اَدَم که اَ کِ بِتِرسین: اَ اُیی بِتِرسین، بعد اَ ایی که به جسم اَکُشِه، کُدرَت اییُ ایشَه که به جَهَندم بِکَردُنِه. بله، به شما اَگَم، اَ اُ بِتِرسین.

⁶ مگه کیمَتِ پنج تا جوشک اَ دو کینی پول بِشتِرِن؟ ولی با ایی حال حتی یه تا اَ اُشُ هم پهلو خدا اَ یاد نَرَفتَن.

⁷ حتی تَمُنِ مودُنِ سرِ شما شُشماردِن. پَ مَتِرسی؛ ارزش شما بِشتِه اَ هزار تا جوشکِن.

⁸ «به شما اَگَم، هَرکَ پهلو مردم وا زَبُن بیارِه که به مه ایمُن ایشَه، پُس انسان هم، پهلو فرشته‌ئُونِ خدا اَگِت که اُ شخص مالِ مِن.

⁹ ولی هَرکَ پهلو مردم به مه حاشا بُکنت، پهلو فرشته‌ئُوی خدا حاشا اِبو.

¹⁰ هَرکَ به ضدّ پُس انسان گَپی بِزَنت، بخشیده اِبو، ولی هَرکَ به ضدّ روح قدّوس خدا کُفر بِگِت، بخشیده نابو.

¹¹ وختی که اُشُ به شما به عبادتگاه یهودیُن و پهلو حاکمُ و صاحب منصبُن بُبَرِن، نِگَرُن ایی مَبَشی که چطو اَ خوتُ دفاع بُکنی یا چه بِگِی،

¹² چون توو اُ موکَع روح قدّوس خدا اُ چیزیُ که بایه بِگِی به شما یاد اَدِت.»

مَثَل پولدار نادون

¹³ همو موکَع یه نُفر اَ وسط جمعیت به عیسی ایگو: «استاد، به کاکام بِگَه که ارث بَپُمُ وا مه بَش بُکنت.»

¹⁴ عیسی جواب ایدا: «ای مرد، کِ به مه قاضی یا بَش کننده ارث بین شما ایکِردِن؟»

¹⁵ پَ به اُشُ ایگو: «واسار بُبین و اَ طمع دوری بُکنین، چون زندگی آدم به زیادی مال و مِنالِش نین.»

¹⁶ بعد ایی مَثَلُ به اُشُ ایگو: «زمین یه مرد پولدار محصول زیادی ایدا.

¹⁷ پَ با خوش فکر ایکه، که ”چه بُکنُم، چون جائی اُمنی که محصولُ خو همبار بُکنُم؟“

¹⁸ پَ ایگو: ”اُمفَهمی که بایه چه بُکنُم! همبارُ خو خراب اَکُنُم و همباروی گَپتِه درست اَکُنُم، و همه غلات و چیزُی خُبُم اُجا ذخیره اَکُنُم.

¹⁹ اُغایه به خوم اَگَم: ای جُنِ مه، تو مال و مِنال زیادی جمع اِتکِردِن که تا سالوی سال بَسِت اَکُنت، آرُم بِگِه و بُخا و بُنوش خاش بَش.“

²⁰ ولی خدا بهش ایگو: ”ای نادون! همی اِمشُو جُنِت ازت گِفتَه اِبو. پَ ایی چیزُیی که جمع اِدکِردِن مالِ کِ اِبوت؟“

²¹ ایی عاکِبت کِسین که به خوش مال جمع اَکُنت، ولی پهلو خدا دِسی خالین.»

نِگَرُن مَبَشی

²² عیسی به شاگردُنُ خو ایگو: «پَ به شما اَگَم نِگَرُن زندگی خو مَبَشی که چه بُخارین! و نه نِگَرُن بدن خو بِشی که چه گَرُ خو بُکنین.

²³ به چه که زندگی اَ خوراک، و بدن اَ جِمه مُهِمتِرِن.

²⁴ به کلاغُ بیگینی: اُشُ نه اَکارِن و نه دِرُو اَکُنِن، نه کاهدُن شُهَه و نه همبار؛ با ایی حال خدا به اُشُ خوراک اَدِت و شما چِکَک با ارزشتِه اَ پرندئُنین!

²⁵ کَم یه تا اَ شما اِتونت با نِگَرُنی یه ساعت به عمر خو اضافه بُکنت؟

²⁶ پَ، اگه شما کار به ایی کوچِکیُ ناتونی اَنجُم هادِین، پَ به چه نِگَرُن بکیه چیزُیین؟

²⁷ گُلُویِ سوسنُ بیگینی که چطو رشد اَکُنِن؛ نه زحمت اَکِشِن و نه نخ اَریسِن. ولی به شما اَگَم، حتی سُلِیمُن پادشاه هم وا اُ همه جلال و شکوه مثه یه تا اَ اُشُ جُن نِبو.

²⁸ پَ اگه خدا به علف صَحرا ایطو جِمه گَرِش اَکُنت، به علفی که اِمرو هَستِن و صَبا توو تنور اَکَردُنِن، پَ چِکَک بِشتِه جِمه گَرِ شما اَکُنت، ای کَم ایمُنُ!

²⁹ و نه دُمبال ایی بِشی که چه بُخاری؛ یا چه بُنوشین نِگَرُن ایی چیزُ مَبَشین.

³⁰ به چه که ملتوی دگۀ دنیا دُمبال ایی چیزُ اَگَردَن، ولی بَپِ آسَمُنی شما اَدونت که شما به ایی چیزُ نیاز تُهَه.

³¹ در عوض دُمبال پادشاهی خدا بَشین، که همه ایی چیزُ به شما داده اِبوت.

³² «ای گَلِه کوچِک، مَتِرسین، چونکه خاشیِ بَپِ آسَمُنی شما ایین که پادشاهی رو به شما هادِه.

³³ هرچه که تُهَستِن بُفروشی و به فَخیرُ هادِی؛ کیسه ای بِی خوتُ آماده بُکنین که پُهت نازَنت، و گنجی که تَمُنی اینی رو توو آسَمُنُ ذخیره بُکنین، جائی که نه دُز بِزَنت و نه بید نابود بُکنت.

³⁴ چون هر جا که گنجِتُ بَشِت، دِلِتُ هم اُجان.

آماده بَشین

³⁵ «کمرتُ بُبَندینُ به خذمت آماده بَشین و چراغُتُ روشن نگه بُکنین.

³⁶ مثه کسوئی بِشی که منتظر هُندِن اربابشُ اَ هِیش به لَهَرَن، که وختی اَ راه رِسی و در ایزَه درجا درُ واز اَکُنِن.

³⁷ خوش به حال نوکروئی که وختی اربابشُ بَراَگردِت، به اُشُ بیدار بیگینه. حکیکتاً به شما اَگَم، ارباب کمر به خذمت اَبَندِه؛ به نوکرُ خو سرِ سفره اَنوسِه و اَتات ازشُ پذیرایی اَکُنت.

³⁸ خوش به حال اُ نوکروئی که وختی اربابشُ بیاد به اُشُ بیدار بیگینه، شَوا نصف شُو بَشِت یا صُحب شَفَک.

³⁹ «ولی اییُ بُدُنی که اگه ارباب لَهَر شَدونِست که دُز چه موکَع اَتات، ایناواشتَه که اَ لَهَرش دُزی بُکنت.

⁴⁰ پَ شما هم بایه آماده بَشین، به چه که پُس انسان، توو ساعتی اَتا که شما انتظارش تُنی.»

⁴¹ پطرس ایگو: «سرور مه، منظورت اَ ایی مَثَل مائیم یا به همه ما اَگِی؟»

⁴² خداوند عیسی جواب ایدا: «پَ اُ مُباشر اَمُنتدار و دانا کِن که اربابش به اُ بالا سرِ نوکروی لَهَر خو ایناهادِن تا سهم خوارک اُشُ ئو به موکَع هادِت؟

⁴³ خوش به حال اُ نوکری که وختی اربابش بَراَگردِت، به اُ مشغول کار بیگینِت.

⁴⁴ حکیکتاً به شما اَگَم، اربابش به اُ بالا سرِ تَمُن دارایی خو اَنوسِه.

⁴⁵ ولی اگه اُ نوکر با خوش بِگِت که ”اربابُم دیر ایکِردِن،“ و به غُلُمُ و نزیله ئُو دار بِزَنت و بُخارِتُ و مَست بُکنت،

⁴⁶ اُغایه اربابِ اُ نوکر توو روزی که اُ انتظارش اینین و توو ساعتی که اُ نادونه اَتات! و به اُ تکه تکه اَکُنت و با خیانت کارُ، یه جا اَکَردُنه.

⁴⁷ «اُ نوکری که خواسته اربابُ خو اَدونه ولی به خوش به اَنجُم اُ آماده ناکُن، زیاد شلاق اَخارِه.

⁴⁸ ولی اُ کِ خواسته اربابُ خو نادونه و کاری اَکُنت که لایِک تنبیهِن، کَمتِه شلاق اَخارِه. به هَرکَ زیاد هادَن، اَزی زیاد اَخوان؛ و هَرکَ مسئولیتِ بِشتِه ایی ایبَشِت، بِشتِه جواب پس اَدِت.

⁴⁹ «مه هُندَم تا روی زمین آتِش روشن بُکنُم، و کاش زودتِه روشن بودَه!

⁵⁰ مه غسل تعمیدی اُمهَستِن که بایه بِگِرُم، و تا وختی که ایی اَنجُم بَشِت پریشونیم چِکَک زیادِن.

⁵¹ گَمُن اَکُنین که مه هُندَم تا رو زمین صُل بیارُم؟ نه، به شما اَگَم، هُندَم تا جدایی بِکَردُنُم.

⁵² چونکه اَ ایی به بعد، میونِ پنج نُفر اَ اهل لَهَر جدایی اَکِت؛ سه نُفر اَ اهل لَهَر به ضدّ دو نُفرشُ و دو نُفرشُ به ضدّ سه نُفرشُ.

⁵³ میونِشُ جدایی اَکِت، بَپ به ضدّ پُس و پُس به ضدّ بَپ اِبو، مُم به ضدّ دُهت و دُهت به ضدّ مُم اِبو. خُاسو به ضدّ عاروس و عاروس به ضدّ خُاسو اِبو.»

تعبیر زَمُنُ

⁵⁴ بعد عیسی به جمعیت ایگُفت: «وختی اَگینین که اَ طَرَه غرب ابر اَتات درجا اَگِین، که ”بارون اَتات،“ و همیطوَم اِبو.

⁵⁵ و وختی بادِ شِمال اَتات، اَگِین که ”هوا لوار اِبوت،“ و همیطوَم اِبو.

⁵⁶ ای دوروئُون! شما که خُب اَفَهمی چطو ظاهر زمین و آسَمُنُ تعبیر بُکنین، پَ چطو نادونین نِشُنه‌ئُوی همی زمونهُ تعبیر بُکنین؟

⁵⁷ «به چه خوتُ درباره اُچه که درستِن حکم ناکُنین؟

⁵⁸ وختی با شاکی خو پهلو قاضی اَرَفتی، سعی بُکن که تا وختی توو راهی باهاش صُل بُکنی، که نَکِه اُ به تو دَسِ قاضی هادِت و قاضی به تو دَسِ نِگَهبُن هادِه، و نِگَهبُن به تو توو زندون بِکَردُنِه.

⁵⁹ به شما اَگَم، که تا کِرون آخِرُ نَدِی اصلا اَ زندون در نِتِی.»