اعمال رسولان 9 - کتاب مقدس به زبان بندری

ایمُن واردِن سولُس

¹ ولی سولُس که اَ تهدید و کُشتِن شاگردُنِ خداوند اصلا دَس بردار نَهَستَه، حد کاهن گِپو رَه

² و اَ کاهن گِپو ایخواست به عبادتگاهوی یهودیون توو شهر دمشق نومه ئُویی بنویسه تا اگه اَ آدموی طریقت، کسیُ پیدا ایکه، یعنی کسونی که دُمباله رو عیسائَن، چه زن و چه مرد، کَت بسته وا شهر اورشلیم بیارِه.

³ همیطو که توو راهه، وختی به دمشق نِزیک بو، یَکهو نوری اَ آسَمُن دوری بَرخ ایزَه.

⁴ سولُس رو زمین کَفت، صدایی شِشنُت که بهش شَگُو: «شائول، شائول، به چه به مه اذیت و آزار اَرِسونی؟»

⁵ سولُس ایگو: «سرورُم، تو کی؟» اُ ایگو: «مه عیسی اَم همو که تو اذیت و آزارش اَرِسونی.

⁶ ولی هُرُس و وا شهر بِرَه. اُجا بهت گُفتَه اِبو که بایه چه بُکنی.»

⁷ همسِنگارُن سولُس ساکت ووستادَرِن؛ اُشُ صدائو شاشنُوت، ولی به کسی شُنادی.

⁸ سولُس اَ زمین پا بو، و با ایکه چِهمُش وازَ ولی اینِتونِست چیزی بِگینه؛ پَ دِسی شُگِه و به اُ وا دمشق شُبُرد.

⁹ اُ سه رو کورَ. نه چیزی شَخا و نه چیزی شَنوشی.

¹⁰ توو دمشق یه مَردی زندگی شکه که نُمی حَنانیائَه و یه تا اَ شاگردُن عیسائَه. خداوند توو رؤیا به اُ ایگو: «حَنانیا!» اُئَم ایگو: «بُفرما، در خذمتُم ای خداوند!»

¹¹ خداوند به حَنانیا ایگو: «هُرُس و وا طَرَه کُنچیلی که ’راست‘ نُمِشِن بِرَه و توو لَهَر یهودا، سِراک سولُس تارسوسی بِگِه. به چه که اُ دعا نَکِردِن،

¹² و توو رویا یه تا مَردی که نُمی حَنانیان ایدیدِن، که اَتا و رو اُ دَس اَنوسِه تا چِهمُنی دوباره بِگینه.»

¹³ ولی حَنانیا جواب ایدا: «ای خداوند، اَ خیلیُ درباره ایی مرد مِشنُتِن که توو اورشلیم به اُشُویی که به تو ایمُن شُهَه چِکَک ظلم ایکِردِن.

¹⁴ و ایی جا هم اَ طَرَه کاهنوی گَپ اختیار ایشَه تا هَرکَ نُم تو رو پرستش اَکُنت، دستگیر بُکنت.»

¹⁵ ولی خداوند به حَنانیا ایگو: «بِرَه، چون که ایی مرد ظرف گُزین بودَه مِن تا نُم مه ئو پهلو غیریهودیُن و پادشاهُن و نسل یَعکوب بُبَرِه.

¹⁶ به چه که مه بهش نِشُن اَدَم که وا خاطر نُم مه چِکَک بایه زجر بِکَشِه.»

¹⁷ پَ حَنانیا رَه و داخل اُ لَهَر بو. اُ دَسُ خو رو شائول ایناها، ایگو: «ای کاکا، شائول، خداوند عیسی که وختی وا ایجا تَهُند توو راه بهت نَمایُن بو، به مه ایفِرِستادِن تا چِهمُنِت دوباره بِگینه و اَ روح قدّوس خدا پُر بِشی.»

¹⁸ درجا یه چیزی مِثِه خُج اَ چِهموی شائول کَفت و چِهمُش دوباره روشن بو. اُغایه شائول پا بو و غسل تعمید ایگِفت.

¹⁹ بعد خوراک ایخا و جُن ایگِه. شائول چَن رو با شاگردُن توو دمشق مُند.

شائول توو عبادتگاهو عیسائو اعلام اَکُنت

²⁰ اُ درجا توو عبادتگاهو شروع به گَپ زدِن درباره عیسی ایکه و شَگُو: «عیسی پُس خدان.»

²¹ هَرکَ گَپُن اُ رو شَشنُت تعجب شَکِه و شَگُو: «مگَه ایی مرد همو نَن که توو اورشلیم به اُشُویی که نُم عیسائو وا زَبُن شاوا نابود شَکِه؟ مگه به ایی کَصد که دستگیرشُ بُکنت و پهلو کاهنوی گَپ شُبِبَرِه، ایجا نهُندِن؟»

²² ولی شائول هر رو کِویته شِبو و به یهودیونی که داخل دمشق زندگی شاکِه، با دلایلی که اینابودَه رد بُکنی، کانعشُ شَکِه و ثابت شَکِه که عیسی همو مسیح موعودِن.

در رفتِن شائول اَ دمشق

²³ بعد اَ گذشت روزن زیادی، یهودیون نَکشه شُکِشی به شائول بُکُشِن.

²⁴ ولی شائول اَ نَکشه شو واخبر بو. اُشُ شُو و رو اَ دروازه ئوی شهر پاسبُنی شاکِه تا به اُ بُکُشِن.

²⁵ ولی شاگردُنِ شائول، موکِع شُو به اُ توو گیفیری شُناها، و اَ یه شکاف که توو دیوال دور شهرَ زیری شُفِرِستا.

شائول توو اورشلیم

²⁶ وختی شائول به اورشلیم رِسی، سعی ایکه واکِل شاگردُن بَشِت. اُشُ همه اَ اُ شاتِرسی، به چه که باور شُناکِه که اُ واکعاً شاگرد عیسی بودِن.

²⁷ ولی برنابا به اُ ایسِی و پهلو حَواریُن ایوا، بهشُ نَکل ایکه که چطوکا شائول توو راه دمشق خداوندُ ایدیدِن و خداوند چطوکا با اُ گَپ ایزدِن و اُ چطوکا توو دمشق به نُم عیسی وا پاهار تعلیم ایدادِن.

²⁸ پَ شائول پهلو اُشُ مُند و توو اورشلیم همه جا آمد و رفت شَکِه و وا پاهار به نُم خداوند تعلیم شَدا.

²⁹ شائول وا یهودیونی که زبُنِشُ یونانیَ گَپ شَزَه و بحث شَکِه، ولی اُشُ پِی ایی‌ئَرِن که ایبُکُشِن.

³⁰ وختی کاکائُن اَ ایی کضیه واخبر بودِن، به شائول به شهر قیصریه شُوا و اَ اُجا به شهر تارسوس شُفِرِستا.

³¹ ایطوکا کلیسائویی که توو سرتاسر منطکه ئُوی یهودیه و جلیل و سامره هَستَرِن آرامش پیدا شُکِه، و بنا شابو. ایمُندارُن با تِرس خداوند زندگی شاکِه و با دلگرمی روح قدّوس خدا تعدادشُ زیادته شِبو.

شفای اینیاس

³² پطرس که به همه جا سر شَزَه، وا شهر لُدَّه هم رَه تا به اُشُویی که به مسیح ایمُن شُهسته و اُجا زندگی شاکِه بِگینه.

³³ اُجا به یه نُفر ایدی که نُمی اینیاسَ. اُ هشت سالَ که فلجَ و رو جا کَفتَه.

³⁴ پطرس به اُ ایگو: «اینیاس، عیسی مسیح به تو شفا اَدِت. هُرُس و جاگَه خو جمع بُکن!» اُ درجا پا بو،

³⁵ همۀ اُشُویی که توو لُدَّه و شارون زندگی شاکِه به اینیاس شُدی و وا طَرَه خداوند برگشتِن.

زنده بودِن طابیتا

³⁶ داخل شهر یافا یه تا شاگرد که نُمی طابیتائَه زندگی شَکِه. به طابیتا توو زبن یونانی دورکاس اَگَن یعنی آهو. ایی زن خیلی کاروی خیر شَکِه و به فَخیرُ کمک شَکِه.

³⁷ طابیتا توو همو روزُن مریض بو و مُرد. جسدی شُشوشت و داخل بالاخُنه‌ای شُناها.

³⁸ وا خاطریکه لُدَّه نِزیک یافا هَستَه، وختی شاگردُن شُشنُتَ که پطرس توو لُدَّه‌اَن، دو نُفر وا حدی شُفِرِستا و خواهش شُکِه و شُگُو: «لطفاً فورنی حد ما بُدو.»

³⁹ پَ پطرس پا بو و واکِلشُ رَه. وختی اُجا رِسی، به اُ به بالاخُنه شُبُرد. زَنُن بیوه همه دوری شُگِه، و وا گیریک لباس و جِمه ئُویی که دورکاس وختی زنده هَستَه ایدوخته ئو به اُ نِشُن شادا.

⁴⁰ ولی پطرس به همه اُشُ اَ اُتاک دَر ایکه و زانو ایزَه، دعا ایکه. بعد رو ایکه وا طَرَه جسد و ایگو: «طابیتا، هُرُس!» طابیتا چِهمُ خو واز ایکه و وختی به پطرس ایدی، ایگِه نِشت.

⁴¹ پطرس دَس طابیتائُو ایگِه و بلندش ایکه. اُغایه به اُشُویی که به مسیح ایمُن شُهسته و به بیوه زَنُن صدا ایکه و به طابیتا زنده تحویلشُ ایدا.

⁴² ایی خبر اَ ایی سر تا اُ سر یافا ایپیچی و خیلیُ به خداوند ایمُن شُوا.

⁴³ پطرس روزُن زیادیُ توو یافا حد یه چَرم ساز که نُمی شَمعونَ مُند.