42 Анаң ікінҷізін оортах парып, Ол пазыр сыххан: – Пабам! Пу ӱлӱс Миннең хыйа иртчее чох полып, Мағаа ол ӱлӱсті хайди даа иртерге килісчетсе, Синің кӧңніңҷе ползын.
Сірер нимедеңер сурынчатханнарыңны даа пілбинчезер. Мин ісчеткен ӱлӱс-чірчені сірер іс поларзар ба алай Мин кіреске тӱсчеткен чіли кіреске тӱс поларзар ба? – нандырған Иисус? – Поларбыс, – нандырғаннар Ағаа харындастар.
Позы, тізең, оортах арах пастыр парып, чирге тӱңдере тӱзіп, пазыр сыххан: – Пабам! Оңдай пар полза, пу хыйаллығ чірчені Миннең оортах ал! Че Мин хынғанни нимес, Син хынғанни ползын!
Нандыра киліп, кӧрзе, тігілернің харахтары постары ла чабыл парчатханнаңар, олар пазох узупчалар.
Синің хан-ӱлгӱң пеер килзін. Чир ӱстӱнде дее, тигірдегӧк чіли, Синің кӧңніңҷе прай ниме ползын.
Піди чоохтанған Ол: – Авва Пабам! Прай ниме Синің холыңда: пу ӱлӱзімні хыйа ит пир Мағаа. Че, Мин хынғанни итпе, Позыңның кӧңнін толдыр.
Пабам! Пу хыйаллығ чірчені Миннең хыйа апарыбызарға чаратхан ползаң! Итсе-де, Минің кӧңнімҷе нимес, Сининҷе ползын.
Мин тигірдең, Позымның кӧңнімні толдырарға нимес, Мині ысхан Пабамның кӧңнін толдырарға килгем.
Читпестерібіске чӱрексібес иң улуғ абыс нимес ол. Пістің прайзыбызох чіли, Ол сынатхан, че чазыхха кірбеен.