39 Позы, тізең, оортах арах пастыр парып, чирге тӱңдере тӱзіп, пазыр сыххан: – Пабам! Оңдай пар полза, пу хыйаллығ чірчені Миннең оортах ал! Че Мин хынғанни нимес, Син хынғанни ползын!
Сірер нимедеңер сурынчатханнарыңны даа пілбинчезер. Мин ісчеткен ӱлӱс-чірчені сірер іс поларзар ба алай Мин кіреске тӱсчеткен чіли кіреске тӱс поларзар ба? – нандырған Иисус? – Поларбыс, – нандырғаннар Ағаа харындастар.
Кӧп чой мессий-христостар паза чой ухаанҷылар сыға саларлар нооза. Оңдай полза, олар, таллап алған кізілерні дее алаахтырып аларға полып, илбек танығлар паза хайхастар идерлер.
Анаң ікінҷізін оортах парып, Ол пазыр сыххан: – Пабам! Пу ӱлӱс Миннең хыйа иртчее чох полып, Мағаа ол ӱлӱсті хайди даа иртерге килісчетсе, Синің кӧңніңҷе ползын.
Кӧп чой мессий-христостар паза чой ухаанҷылар сыға саларлар нооза. Худайның таллап алған кізілерін алаахтыр поларлар ба тіп, танығлар паза хайхастар идіп, кӧзідерлер.
Иисустың алнында тӱңдере тӱзіп, Аны алғыстаан. Ол самар кізі полған.
Ӱреен кізі чатчатхан хуюдаң тасты хыйа ідібіскеннер. Иисус, тигірзер кӧрібізіп, теен: – Пабам! Мині истіп салғаның ӱчӱн, алғыстапчам.
Че Пабама хынчатханымны паза Аның чахаан нимелерін итчеткенімні чир-чалбах пілзін. Турыңар, мыннаң парааңар.
Хылызыңны нандыра сух сал! Пабамның Мағаа пирген ӱлӱс чірчезінең іспим ме? – теен Пётрға Иисус.
Иисус иудейлерге піди чоохтанған: – Сынны чоохтапчам сірерге, Оолғы Пабазының иткен киректерін кӧрбеен полза, Позы алынҷа пір дее ниме ит полбасчых. Пабазы итчеткен нимені Оолғы даа идедір.
Мин Позым хынғанни пір дее ниме ит полбинчам. Хайди исчем, ідӧк чарғылапчам. Минің чарғым орта. Мин Позымның кӧңнімҷе пір дее ниме идерге кӱстенминчем, че Мині ысхан Пабамның кӧңнінең итчем.
Мин тигірдең, Позымның кӧңнімні толдырарға нимес, Мині ысхан Пабамның кӧңнін толдырарға килгем.
Пётр кірчеткенде, Корнилий, тізекке тӱзіп, аны удурлап, пазыра мӧкейген.
Иисус Позын пазынҷыхтаан, ӧлімге, кіресте ӧлімге дее читіре, сӧс истеечі полған.
Иисус чир ӱстӱнде чӧргенде, пазырып ала, харах чазын тӧгіп, оорлап, Худайны алдаан. Аның Иисусты ӧлімнең ал халар оңдай полған нооза. Иисус, Худайны улуғлап, Аның чооғын искен, аннаңар Худай Аның алданызын ис салған.
Андада мин, аның азағына тӱзіп, ағаа пазырарға иткем, че ол мағаа теен: – Мыны идерге чарабас! Мин дее синӧк осхас паза Иисустың киречілері полчатхан харындастар осхас Худайның нымысчызыбын. Худайға пазыр! Ухаанҷылас худы Иисустаңар киречілес полча.