36 Анаң Иисус, ӱгренҷілерінең хада Гефсиман тіп адалчатхан орынзар киліп, ӱгренҷілеріне теен: – Сірер мында одыр турыңар. Мин, парып, тігде пазырып алим.
Позы, тізең, оортах арах пастыр парып, чирге тӱңдере тӱзіп, пазыр сыххан: – Пабам! Оңдай пар полза, пу хыйаллығ чірчені Миннең оортах ал! Че Мин хынғанни нимес, Син хынғанни ползын!
Анаң ікінҷізін оортах парып, Ол пазыр сыххан: – Пабам! Пу ӱлӱс Миннең хыйа иртчее чох полып, Мағаа ол ӱлӱсті хайди даа иртерге килісчетсе, Синің кӧңніңҷе ползын.
Син, тізең, пазырчатсаң, тураңа кіріп, ізииң чаап салып, кӧрінминчеткен, че синнең хада полчатхан Пабаңа пазырып ал. Пабаң, тізең, пілдіртпес иде иткеніңні кӧріп, прайзының кӧзіне сағаа сыйых пирер.
Иисус чир ӱстӱнде чӧргенде, пазырып ала, харах чазын тӧгіп, оорлап, Худайны алдаан. Аның Иисусты ӧлімнең ал халар оңдай полған нооза. Иисус, Худайны улуғлап, Аның чооғын искен, аннаңар Худай Аның алданызын ис салған.