12 «Нанҷым, хайди син тойға кисчең кип-азах чох пеер кір килдің?» – чоохтанған ол ағаа. Анзы, тізең, тапсабаан.
Ээзі оларның пірсіне нандырған: «Истек мині, нанҷы! Мин сині хыйыхтабинчам. Син миннең пір динарийге чоохтас салған полбаазың ма?
Иисус ағаа теен: – Нанҷы, син нимее пеер килдің? Ол туста кізілер, Иисуссар пас киліп, Аны, хаап, пик тудып алғаннар.
Тіпчем сірерге, ол чахығларны Моисей Чахии пілігҷілерінең паза фарисейлердең артых толдырбазар, Тигір хан-чирінзер кір полбассар. –
Піс пілчебіс, Худай Чахии чахығ хоостыра чуртапчатханнарға тееліп, пірдеезін удур чоохтандырбинча. Іди тилекей чоны Худайның алнында пыролығ пол парча.
Аннаңар, тузы читкелекке, Хан-пиг килгелекке, пір дее нимені ӱзӱрбеңер. Ол харасхыда чазырыл парғанны чарыдыбызар, чӱректегізін іле сығарыбызар. Андада полғанына ла Худайдаң махтас полар.
Олар ардаан кізілер полчатханын піл: оларның чазыхтары оларның пырозын киречілепче.