14 Позыңның ахчаңны алып, пар. Мин соондағыларға, сағаа нинҷе пиргем, анҷох пирерге хынчам.
Ээзі оларның пірсіне нандырған: «Истек мині, нанҷы! Мин сині хыйыхтабинчам. Син миннең пір динарийге чоохтас салған полбаазың ма?
Алай минің нимемні позым хынғанни итчең ӱлгӱм чоғыл ба? Алай син минің андағ харам нимес полчатханыма атархапчазың ма?»
Ораза тутчатхан туста даа, чойырхостар чіли, мӧңіс сырайлығ чӧрбеңер. Олар, ораза тутчатханын кізілерге кӧзідерге полып, мӧңіс сырайлығ поладырлар. Сынны сірерге тіпчем, олар постарының сыйыхтарын амох алып одырчалар.
Чох кізілерге чахсы нимелер дее идіп одырчатсаң, чойырхостар итчеткен чіли, позыңнаңар синагогаларда паза тасхар суулап чӧрбе. Олар постарын кізілер алнында махтадар ӱчӱн іди итчелер. Сынны сірерге тіпчем: олар постарының сыйыхтарын амох алып одырчалар.
Син, тізең, пазырчатсаң, тураңа кіріп, ізииң чаап салып, кӧрінминчеткен, че синнең хада полчатхан Пабаңа пазырып ал. Пабаң, тізең, пілдіртпес иде иткеніңні кӧріп, прайзының кӧзіне сағаа сыйых пирер.
Пабазы, тізең, улуғ оолғына чоохтанған: «Оолғым! Син сыбыра миннең хадазың, нинҷе пар нимем прай сини,
Че Авраам нандырған: «Оолғым! Сағысха кирдек, син чуртазыңда чахсыны хаап халғазың, Лазарь, тізең, чабалны ла кӧрген. Амды Лазарьға мында чахсы, син, тізең, ирееленчезің.
Син Ағаа прай кізілернең устирға ӱлгӱ пиргеннеңер, Ол даа Синің Ағаа пирген прай кізілеріңе мӧгі чуртас пирер.
Піс пілчебіс, Худай Чахии чахығ хоостыра чуртапчатханнарға тееліп, пірдеезін удур чоохтандырбинча. Іди тилекей чоны Худайның алнында пыролығ пол парча.
Чох, андағ нимес. Ноо даа кізі чой поладыр, Худай, тізең, киртістіг. Аннаңар піди пазыл парған: «Сӧстеріңде сын полчатханың кӧрінзін, Синің чарғыңда Син чиңерзің».