27 Хан, ол кізее айап, алымны албасха чарадып, аны позыдыбысхан.
Ол нымысчы, тасхар сығып, позынаң чӱс динарий ахча ӧдіске алған арғызына учурап парып, аны хаап алып, «Алымыңны тӧле мағаа!» тіп хысхырып ала, пооп сыххан.
Андада хан, аны хығыртыбызып, теен: «Чабал нымысчы! Син миннең сурынғазың, аннаңар мин синің прай алымыңны чох иткем.
Че олар ахча чох полғаннарынаңар, пай кізі алымнарын чох идібістір. Чоохта, ол ікӧлеңнің хайзы пай кізее артых хынар? –
Сағынчам, хайзыни кӧп позыдылған, анзы артых хынар, – нандырған Симон. – Орта сағынчазың, – теен ағаа Иисус.