25 Олох туста Иисус, чооғын узарадып, теен: – Пабам! Тигірнең чирнің Ээзі! Мынзын, пілістіглердең паза хыйғалардаң чазырып, кічіг палаларға ас пиргенің ӱчӱн Сині саблапчам.
Андада Иисус ағаа чоохтанған: – Часкалығзың син, Симон – Ионаның оолғы. Сағаа анзын кізілер нимес, че Тигірдегі Пабам ас пирген.
Иисусха тееннер: – Исчезің ме, олар ниме тіпчелер? – Йа, исчем! Сірер пу сӧстерні хаҷан даа хығырбаазар ба: «Син Позыңны олғаннарға паза час палаларға махтатыртхазың?» – нандырған оларға Иисус.
Пабам! Пу хыйаллығ чірчені Миннең хыйа апарыбызарға чаратхан ползаң! Итсе-де, Минің кӧңнімҷе нимес, Сининҷе ползын.
Иисус, тізең, чоохтанған: – Пабам! Пу кізілернің пыроларын таста, ниме итчеткеннерін пілбинчелер нооза. Анаң чааҷылар, ӱлӱске тас тастап, Иисустың кип-азаан ӱлескеннер.
Ӱреен кізі чатчатхан хуюдаң тасты хыйа ідібіскеннер. Иисус, тигірзер кӧрібізіп, теен: – Пабам! Мині истіп салғаның ӱчӱн, алғыстапчам.
Амды Мин чочыныстығ сағыссырасха пастырчам! Ниме Мин тіп поларбын? «Пабам! Осхыр Мині ӧлер тустаң!» тіп сурыним ма? Че Мин ол тустың ӱчӱн пу чир ӱстӱне килгем.
Пабам! Позыңны сабландыр! Андада тигірдең ӱн истілген: – Сабландырғам, мыннаң мындар даа сабландырарбын.
Пу чир-чайаанны паза андағы прай нимені тӧстеп салған Худай – чирнің паза тигірнің Хан Худайы – кізі холынаң иділген храмнарда чуртабинча.
Че піске аны Худай Позының Худы пастыра асхан. Хут прай нимені ӧтіре ӱтче, Худайның тириин дее пілче.
Оларның сағыстары ай парған полған. Пу тусха теере олар Пурунғы Молҷағны хығырчатсалар, оларның сағыстары олох иснең пӱргелік. Христос ла ол исті хыйа ал полар нооза.