37 Кізілер, тың хайхазып, чоохтасхлааннар: – Прай нимені чахсы итче: туныхтарын истер иде, тіл чохтарын чоохтазар иде.
Олар сых париғаннарындох, Иисуссар тілі чох, айнаа хаптырған кізіні ағыл килгеннер.
Прайзы, ӱрӱк парып, удур-тӧдір сурастырысхлааннар: – Ниме полды пу? Чабал хуттарға ӱлгӱ салып, оларны позының оңдайынҷа полдырчатхан кемдір Ол андағ? Хайдағ андағ наа ӱгредіг полар ол?
Ол кізі, тур киліп, сах андох тӧзегін алып, прайларының кӧзіне сых парыбысхан. Кізілер, аны кӧріп, чоо хайхазып, Худайны саблааннар. – Піс андағ ниме хаҷан даа кӧрбеен полғабыс, – тіп чоохтасхлааннар.
Олар, тізең, тың ӱрӱк парып, пос аразында чоохтасханнар: – Чил дее, кӧл дее Аның сӧзін исчеткенде, кем полҷаңдыр ол андағ?
Хызыҷах сах андох тур килген, анаң пас чӧр сыххан. Ағаа он ікі час полған. Кӧрген кізілер тың хайхасханнар.
Анаң кимее одырыбысхан. Чил тохтап чӧрібіскен. Ӱгренҷілері пос алынҷа чапсысханнар паза тың хайхасханнар.
Иисус кізілерге анзын пірдеезіне таратпасха чахаан. Че нинҷе дее хызаанназа, ол тылаас чонға алғым тарап парған.
Ол кӱннерде чон илееде кӧп чыыл парған. Оларға чіҷең ниме чохта, Иисус, ӱгренҷілерін хығыртыбызып, теен: –
Пісті орта хазап салғаннар. Піс позыбыс иткен нимелерібіске турыстығ нандырығ тутчабыс. Ол, тізең, пір дее хомай ниме итпеен.
Кізілер, тізең, Павелнің ниме идібіскенін кӧр салып, Ликаон тілінең хысхырыс сыхханнар: «Піссер худайлар кізі омазында килтірлер!»