37 Иисус, тізең, хысхыр киліп, тынын позыдыбысхан.
Иисус, пазох тың хысхырып, тынын сығарыбысхан.
Пір кізі, тізең, чӱгӱр парып, сӱбӱректі хуйаң арағада ӧллебіскен. Анаң аны, сырғайға хаптырып алып, Иисусха сунып, теен: – Кӧрербіс, Илия кірестең суурарға килер бе ни зе?
Иисус тың табыснаң хысхыра тӱскен: – Пабам! Синің холыңа Позымның худын пирчем! Іди чоохтанып, Ол тынын позыдыбысхан.
Иисус, арағаны сорып, чоохтанған: – Полҷаң ниме пол парды! Анаң, пазын тӱзірібізіп, ӱреп парған.
Иисус чир ӱстӱнде чӧргенде, пазырып ала, харах чазын тӧгіп, оорлап, Худайны алдаан. Аның Иисусты ӧлімнең ал халар оңдай полған нооза. Иисус, Худайны улуғлап, Аның чооғын искен, аннаңар Худай Аның алданызын ис салған.
