7 аннаңар позымны даа Синзер килерге турыстығ нимеспін тіп санадым. Син чахығ ла пирібіс, нымысчым хазыхтан парар.
Прайзы, ӱрӱк парып, удур-тӧдір сурастырысхлааннар: – Ниме полды пу? Чабал хуттарға ӱлгӱ салып, оларны позының оңдайынҷа полдырчатхан кемдір Ол андағ? Хайдағ андағ наа ӱгредіг полар ол?
Прайзы, алаң ас парып, пос алынҷа чоохтасхлаан: – Хайдағ андағ ниме полҷаң пу? Пу кізі позының ӱлгӱзінең паза кӱзінең чабал хуттарға чахығ пирче, олар, тізең, сых чӧрібісчелер.
Йа, хынчам, – тіп ала, холын, сунып, ол кізее теертібіскен Иисус. – Арығ пол пар! Сах андох ол кізінің чызығ палии чох пол парған.
Иисус оларнаң хада парған. Чӱспазының ибіне чидіп одырғанда, ол кізі Иисусха удур арғыстарын піди чоохтирға ысхан: – Хан-пигім, сағыссыраба! Турама кіреріңе мин турыстығ нимеспін,
Минің дее позымнаң пӧзік пастыхтарым пар, позымның даа холында чааҷылар пар. Чааҷыларымның піреезіне «пар» тізем, анзы парадыр, пасхазына «кил» тізем, ол киледір; нымысчыма «мыны ит» тізем, ол идедір.