34 Иисус, тізең, чоохтанған: – Пабам! Пу кізілернің пыроларын таста, ниме итчеткеннерін пілбинчелер нооза. Анаң чааҷылар, ӱлӱске тас тастап, Иисустың кип-азаан ӱлескеннер.
Олох туста Иисус, чооғын узарадып, теен: – Пабам! Тигірнең чирнің Ээзі! Мынзын, пілістіглердең паза хыйғалардаң чазырып, кічіг палаларға ас пиргенің ӱчӱн Сині саблапчам.
Йа, Пабам, мына піди ползын тіп хынғазың Син.
Мин, тізең, тіпчем сірерге: ыырҷыларыңа хыныңар, сірерні харғапчатханнарны алғап турыңар, сірерні хырт кӧрчеткеннерге чахсы хылыныңар, сірерні хыйыхтапчатханнарның паза хыйа сӱрчеткеннернің ӱчӱн пазырыңар.
Анаң, Иисусты кіреске хазаан соонда, чааҷылар, пос аразында Аның кип-азаан ӱлеп, ӱлӱске тас тастааннар.
Пабам! Пу хыйаллығ чірчені Миннең хыйа апарыбызарға чаратхан ползаң! Итсе-де, Минің кӧңнімҷе нимес, Сининҷе ползын.
Мин оларның ӱчӱн сурынчам. Прай чир-чалбахтың ӱчӱн нимес, че Синің Мағаа пирген кізілеріңнең не ӱчӱн, оларның Сини полчатханнарынаңар, сурынчам.
Сағаа Худайдаң пирілбеен полза, Мині чарғылаҷаң пір дее ӱлгӱң чох поларҷых. Мині садыбысхан кізілернің чазығы синің чазығыңнаң улуғ, – нандырған Иисус.
Че Павел, тыыда чоохтанып, аны тохтадыбысхан: – Позыңа хомай ниме итпе. Піс прайзыбыс мындабыс.
Итсе-де, харындастар, мин пілчем: сірер дее, пастыхтарың даа, пілізіңер чох полғаннаңар, анзын Иисусха иткезер.
Стефан, тізең, тізекке тӱзіп, ӧтіг ӱннең хысхырыбысхан: – Хан-пигім! Нандырыға тартпа оларны пу чазых ӱчӱн! Іди тіп, ол тоозыл чӧрібіскен.
Сірерні сӱрчеткен кізілерні алғаңар. Харғабаңар, че алғапчадыңар.
Пу хыйға сағысты амдығы тустарның ӱлгӱлері піліп албааннар. Пілген ползалар, тізең, сабланыс Хан-пигін кіреске хазабасчыхтар.
хол кӱзінең тоғынып, істенчебіс. Пісті сӧклепчелер, піс алғапчабыс, пісті сӱрчелер, піс сыдасчабыс.
Мин алында Худайны чабаллаам, Ағаа киртінчеткеннерні сӱргем, хыйыхтаам. Че мин аны, пілінмин, киртінізім чох полып, іди иткенімнеңер, Ол, мағаа айап, пыром тастаан.
Чабалға чабалнаң, хырызынысха хырызыныснаң нандырбаңар, че алғас аларға хығыртылғаннарыңны піліп, кізілерні улам алғапчадыңар.