51 Андада Иисус тібіскен: – Тохтаңар, чидер. Ол, нымысчының хулаана холын теертіп, имнебіскен.
Оларның пірсі, тізең, хылыс сығара тартып, иң улуғ абыстың нымысчызының оң хулаан ӱзе сабысхан.
Анаң Иисус Позын тударға килген улуғ абыстарға, храм хадағҷыларының пастыхтарына паза ах сағалларға теен: – Сірер хылыстарнаң паза ӧзектернең Мині, сайбағҷыны ла чіли, тударға килдіңер бе!
Мин оларнаң хада чир ӱстӱнде полғанда, оларны, Мағаа пиргеннеріңні, Синің кӱзіңнең хайраллап халғам. Худай Пічиинде пазыл парғаны толзын тіп, Мині садар кізідең – «ӧлімге салылған оолдаң» – пасхазын, пірдеезін чідірбеем.
Че Павел, тыыда чоохтанып, аны тохтадыбысхан: – Позыңа хомай ниме итпе. Піс прайзыбыс мындабыс.
Чабалға пастыртпа, чабалны чахсынаң чиңіп алчат.
Мин, Павел, сірернің араңарда полғанда, тідінмес, ырахтаң, тізең, сірерні хатығлаачы тіп тітірчеткен кізі, сірердең сурынчам. Христос чіли, амырнаң паза чахсынаң сірерге алданчам: