42 Пабам! Пу хыйаллығ чірчені Миннең хыйа апарыбызарға чаратхан ползаң! Итсе-де, Минің кӧңнімҷе нимес, Сининҷе ползын.
Олох туста Иисус, чооғын узарадып, теен: – Пабам! Тигірнең чирнің Ээзі! Мынзын, пілістіглердең паза хыйғалардаң чазырып, кічіг палаларға ас пиргенің ӱчӱн Сині саблапчам.
Йа, Пабам, мына піди ползын тіп хынғазың Син.
Сірер нимедеңер сурынчатханнарыңны даа пілбинчезер. Мин ісчеткен ӱлӱс-чірчені сірер іс поларзар ба алай Мин кіреске тӱсчеткен чіли кіреске тӱс поларзар ба? – нандырған Иисус? – Поларбыс, – нандырғаннар Ағаа харындастар.
Позы, тізең, оортах арах пастыр парып, чирге тӱңдере тӱзіп, пазыр сыххан: – Пабам! Оңдай пар полза, пу хыйаллығ чірчені Миннең оортах ал! Че Мин хынғанни нимес, Син хынғанни ползын!
Анаң ікінҷізін оортах парып, Ол пазыр сыххан: – Пабам! Пу ӱлӱс Миннең хыйа иртчее чох полып, Мағаа ол ӱлӱсті хайди даа иртерге килісчетсе, Синің кӧңніңҷе ползын.
Иисус, пазох оларны халғыс салып, оортах пастыр парыбысхан. Хатап олох сӧстерні чоохтанып, ӱзінҷізін пазырған.
Синің хан-ӱлгӱң пеер килзін. Чир ӱстӱнде дее, тигірдегӧк чіли, Синің кӧңніңҷе прай ниме ползын.
Піди чоохтанған Ол: – Авва Пабам! Прай ниме Синің холыңда: пу ӱлӱзімні хыйа ит пир Мағаа. Че, Мин хынғанни итпе, Позыңның кӧңнін толдыр.
Иисус, тізең, чоохтанған: – Пабам! Пу кізілернің пыроларын таста, ниме итчеткеннерін пілбинчелер нооза. Анаң чааҷылар, ӱлӱске тас тастап, Иисустың кип-азаан ӱлескеннер.
Хылызыңны нандыра сух сал! Пабамның Мағаа пирген ӱлӱс чірчезінең іспим ме? – теен Пётрға Иисус.
Мині ысхан Пабамның кӧңнін толдырып, Аның киреен ит салары Минің чиизім полча, – нандырча Иисус. –
Мин Позым хынғанни пір дее ниме ит полбинчам. Хайди исчем, ідӧк чарғылапчам. Минің чарғым орта. Мин Позымның кӧңнімҷе пір дее ниме идерге кӱстенминчем, че Мині ысхан Пабамның кӧңнінең итчем.
Мин тигірдең, Позымның кӧңнімні толдырарға нимес, Мині ысхан Пабамның кӧңнін толдырарға килгем.
Хаҷан аны чӧптеп полбин салғаныбыста, піс, амырап парып, теебіс: – Че, Худай кӧңні толзын!