31 Анаң Хан-пиг чоохтанған: – Симон! Симон! Сайтанға сірерні, пуғдайны чіли, илгебізерге чарадылған.
Анаң олар, Худайны саблапчатхан ырны ырлап ала, Елеон тағзар парғаннар.
Хыйа пар Миннең, сайтан. Худай Пічиинде піди пазыл парған: «Позыңның Хан Худайыңа пазыр паза Аның на нымысчызы пол», – теен ағаа андада Иисус.
Иисус ағаа нандырған: – Марфа! Марфа! Син, кӧп нимедеңер сағыссырап, маң чохтанчазың,
Савл чирзер аңдарыл парған, анаң тигірзертін ағаа ӱн истіле тӱскен: – Савл, Савл! Ноға син Мині сӱрчезің? –
Ол чыылығда, ол кізінің худы Хан-пигібіс Иисус Христостың кӱнінде арачыланып алар ӱчӱн, аның иді-ханын ирееледерге сайтанның холына пир салыңар.
Сайтан пісті алаахтырып албас ӱчӱн, іди иткем. Піс аның хара сағыстарын пілчебіс нооза.
Китеніңер, сизіктіг полыңар. Ыырҷыңар, сайтан, ыыран чӧрчеткен ала парыс чіли, кемні чібізерін тілеп чӧрче.
Тигірде мин ӧтіг ӱн ис салғам: – Амды Худайыбыстың арачыланызы, кӱзі, хан-ӱлгӱзі паза Аның Мессийінің ӱлгӱзі чиде тӱсті! Худайның алнында харындастарыбысты хараа-кӱнӧрте пыролапчатхан сайтанны аңдарыбыстылар!