29 Амды, Ӧӧркі Чайаачы, пирген сӧзіңні тудып, нымысчыңны амырнаң позытчазың.
Худай Худы ағаа, Мессий-Христос Хан-пигні кӧріп албаанда, ӱребессің тіп ухаанҷылаптыр.
Симеон, Иисусты холына алып, Худайны алғап, чоохтанған: –
Анзы даа, мынзы даа кӧңнімні тартча. Минің, пу ах-чарыхтаң парыбызып, Христоснаң хада поларым килче: анзы хай-хай артых нооза.
Анаң тигірдең чоохтанған ӱнні ис салғам: – «Амғы тустаң сығара, Хан Худайға киртініп, ӧлім алчатханнар часкалығлар» тіп, пас сал. – Йа, – тіпче Худай Худы, – олар постарының аар тоғыстарынаң тынанарлар, оларның киректеріне паалағ полар.
Олар тың хысхырысханнар: – Ах-арығ, сын Хан Худай! Ноға амға теере пістің ӧлімібіс ӱчӱн, чир ӱстӱнде чуртапчатхан кізілердең ӧс алып, оларны чарғылабинчазың?