5 Иисус, ол чирге чидіп, аны кӧр салып, чоохтанған: – Закхей! Тӱс табырах ағастаң. Пӱӱн Мағаа синің тураңда поларға кирек.
Кізі Оолғы, чіткенін таап, арачылирға килген.
Ол саарда албан чығҷаңнарның пастығы полчатхан Закхей тіп пір пай кізі чуртаан.
Анаң, Иисусты кӧріп аларға тіп, алнынзар чӱгӱріп, Ол парҷаң чолның хазындағы смоковница ағазына сых парған.
Ол, табырах ла тӱзіп, Иисусты ӧрчіліг удурлаан.
Мині хайдаң пілчезің? – сурча Нафанаил. – Филипп сині хығырар алнындох, Мин сині смоковница ағазының хыринда кӧргем, – нандырған Иисус. –
Мағаа хынчатхан кізі Минің сӧзімні толдырар. Пабам ағаа хынар, Пабамнаң Мин, тізең, аныңзар киліп, анда аннаң хада чуртирбыс, – нандырған Иисус. –
Піс, тізең, Худайнаң хада тоғынчатханнар, Ол пирген паарсасты сірерні тик ле алған полбазыннар тіп, сірерге алданчабыс.
Христос чӱрееңерде киртіністерің пастыра ползын тіп, алданчам.
Иб-чуртыңарға чол чӧрчеткен кізілерні кирчедіңер. Піреелері, іди идіп, постары даа пілінмин халып, ангеллерні аалҷы иттірлер.
Мына Мин, ізік алнында турып, тохлатчам. Кем, ӱнімні ис салып, ізік ас пирер, Мин, андар кіріп, аннаң хада азыранарбын, ол даа Миннең хада азыранар.