25 Че Авраам нандырған: «Оолғым! Сағысха кирдек, син чуртазыңда чахсыны хаап халғазың, Лазарь, тізең, чабалны ла кӧрген. Амды Лазарьға мында чахсы, син, тізең, ирееленчезің.
тееннер: – Пигібіс! Піс ол чойның тірігдӧк «Ӱс кӱн пазынаң Мин тіріл килербін» теенін сағысха кир килгебіс.
Сынап сині азааң чазыхха кирчетсе, ӱзе сабыс аны. Мӧгі чуртасха саар азахтығ кіргені кӧйчеткен кӧлзер, успас отсар ікі азахтығ тастатханнаң артых полар.
Лазарь тіп пір чох кізі чуртаптыр, аның иді прай палығлығ полтыр, ол пайның туразы хыринда ізік алнында чатчаң.
Анаң пай кізі чир тӱбінең улуғ ирееленісте, хараан ӧӧр кӧдіріп, ырахта Авраамны паза аның хыриндағы Лазарьны кӧр салып,
Ағаа хоза піснең синің арабыста уғаа тирең оймах, аннаңар мыннаң сірерзер иртіп аларға итчеткеннер ирт полбинчалар, аннаң даа піссер пірдеезі ирт пола чоғыл».
Че хыйал сірерге, пайлар! Сірер постарыңа часхарысты амох алып алғазар.
Мыны сірерге Миннең амырны алзыннар тіп чоохтадым. Чир-чалбахта сірерні чобағ сахтапча, че пик тудыныңар: Мин пу чир-чалбахты чиңіп алдым.
Піске Худайның хан-ӱлгӱзінзер кӧп хыйаллар пастыра кірерге килізер тіп ӱгредіп ала, Худайға киртінерге хығырғаннар паза ӱгренҷілернің кӧңні-сағыстарын тыытханнар.
Кізінің пос кӧңнінҷе полғаны Худайға тоғыр. Аның ӱчӱн кізі Худай Чахииның ӱлгӱзіне кірбинче, сынында кір полбиндаача.
Оларның тӱгенҷізі – ӧлім, оларның худайлары – хурсахтары, сабланыстары – уйат пілбесте. Олар пу чирде чуртапчатхан кізілер чіли сағынчалар.
Ана андада пу ирееленістерде пірдеезі киртіністең тӧдірленмес: постарың пілче нооңзар, пу ирееленістерде сыдас парары пістің ӱлӱзібіс полча.
Ол иртісчеткен чазыхтың тадиин алғанҷа, Худай чонынаң хада иреені кӧрерін таллап алған.
Сірер пу Худайы чох чир-чалбахха паза андағы нимелерге хынмаңар. Оларға хынчатхан кізінің Худайға хынызы чоғыл.
Син позың пілчезің, – тіп нандырғам. – Олар илбек чобағдаң сыхханнар, – теен ол мағаа андада. – Постарының кӧгенектерін Хурағанның ханында чууп, оларны ағартып алғаннар.