21 Лазарьның пайның столынаң чирге тӱскен оох-теек кизектерні чирі килген. Адайлар, киліп, аның палығларын чалғаҷаңнар.
Анзы андағ, Хан-пигім! Че адайлар даа ээлерінің столынаң тӱскен унахтарны чіпчелер, – теен ипчі.
Ипчі, тізең, Ағаа нандырған: – Андағ, Хан-пигім. Че адайлар даа стол алтында палалар тоолатханын чидірлерӧк.
Лазарь тіп пір чох кізі чуртаптыр, аның иді прай палығлығ полтыр, ол пайның туразы хыринда ізік алнында чатчаң.
Анаң ол чох кізі ӱреп парған, ангеллер, тізең, аны Авраамның хыринда одырт саларға апарыбысханнар. Пай даа ӱреп парған. Аны чыып салғаннар.
Кізілер тос парғанда, Иисус ӱгренҷілеріне чоохтанған: – Артхан чиисті, тик парбазын тіп, чыып алыңар.
Сағамға даа теере астаң астап, суғдаң сухсап, чалаас чӧрчебіс, сохтырчабыс, орын таппинчабыс,
Мин ӱзе тоғынҷаңмын, узубин даа, астап-сухсап таа чӧрҷеңмін, ораза тутчаңмын, соохха тооп, кисчең кибім чох ирееленҷеңмін.