27 «Харындазың килді, пабаң, аның тіріг-хазых айланғанына ӧрініп, симіс пызо сохтырыбысты».
Ол пазох пасха нымысчыларын, піди чоохтанып ала, ызыбысхан: «Кізілерні ааллап хығырып, піди тіңер: „Чіҷең нимені мына тимнеп салдым, пуғаларым паза ӧнетін симірте азырап алған малларым соғыл пардылар. Прай ниме тимде, тойға киліңер“».
Анаң, чалҷыларның пірсін хығырып алып, сурған: «Ниме полча мында?»
Улуғ оолғы, тарын парып, тураа кірерге хынмаан. Андада пабазы, сых киліп, алданып, аны тураа кірерге хығырған.
Че хаҷан пу оолғың, хайда-да ипчілернең кӱлеттеп чӧріп, ис-пайыңны ӱрет салып, айлан килгенде, син ағаа симіс пызо сох пирдің».
Ол, минзер пас киліп, теен: «Савл харындас, кӧр сых!» Мин сах андох аны кӧр салғам.
Ананий, андар парып, ол тураа кір киліп, ол кізее холларын салған. – Савл харындас! Сағаа чолда кӧрінген Иисус Хан-пигібіс мині синзер харааң ас пирерге паза сині Худай Худынаң толдырыбызарға ысты, – теен Ананий.
Че хулны чіли нимес. Ол хулдаң пӧзік. Ол хынған харындас, улам мағаа. Сағаа ол аннаңох аарлығ: ол сағаа кізі дее, Хан-пигібіс хоостыра харындас таа.