47 Ээзінің чахиин піле-тура, килеріне тимде полбаан паза аның чахиин толдырбаан нымысчы ээзіне чоо сохтырар.
Андада Пётр Иисусха теен: – Хан-пигім! Син пу кип-чоохты піске ле алай прайзына чоохтапчазың ма?
Андада мындағ нымысчы сағыбаан кӱнде, сағыбаан туста ээзі чиде тӱзер, аны, ыра-чара тартып, киртінізі чохтарни осхас ӱлӱстіг идер.
Мині хыйа итчеткен, сӧзімні чағын итпинчеткен кізее чарғыҷы пар. Минің чоохтаан сӧзім аны тӱгенҷі кӱнде чарғылир.
Сағаа Худайдаң пирілбеен полза, Мині чарғылаҷаң пір дее ӱлгӱң чох поларҷых. Мині садыбысхан кізілернің чазығы синің чазығыңнаң улуғ, – нандырған Иисус.
Сірер харах чох полған ползаңар, сірерде чазых чох поларҷых. Че сірер кӧрчебіс тіпчезер, аннаңар сірер чазыхтығзар, – нандырған Иисус.
Аннаңар Худай прай кізілерге, Аны пілбеен тустарға хайығ салбин, амды чазыхтарынаң хыйа полыбызарға чахыпча.
Чахсыны ит полар кізі аны итпинчетсе, ағаа ол чазыхха саналар.