2 Чирдегі нимес, ӧӧркідегі нимелердеңер сағынчадыңар.
Иисус, тізең, Пётрзар айланып, чоохтанған: – Хыйа пар Миннең, сайтан! Син Минің чолымны туйухтапчазың, синің сағызың Худайдаң нимес, кізілердең.
Чир ӱстӱнде ис-пай чығбаңар. Анда аны кӧӧ алай тат чіп салча, алай оғырлар, кіріп, оғырлап парыбысчалар.
Анаң оларның прайзына теен: – Кӧріңер, азымахчы полардаң китеніңер. Кізінің чуртазы ис-пайының кӧбінең полбинча.
Аннаңар, мындағы ис-пайға киртізі чох полған ползаңар, кем сірерге сын пайны киртініп пирер?
Анзы даа, мынзы даа кӧңнімні тартча. Минің, пу ах-чарыхтаң парыбызып, Христоснаң хада поларым килче: анзы хай-хай артых нооза.
Сірер Христоснаң хада тіріл парған ползар, ӧӧре харазыңар. Анда Христос Худайның оң саринда одырча.
Аның ӱчӱн постарыңның пу чирдегі ит-ханыңарны ӧлдірібізіңер: чӧреес хылыхтарны, арығ нимес киректерні, хыҷыхты, чабал хынығыстарны, чабдыланысты. Чабдыланыс ол чой худайларға пазырынғаны полча.