27 Анаң ӱгренҷізіне теен: – Пу синің іҷең! Аннаң сығара ол ӱгренҷі Иисустың іҷезін позынзар алып алған.
«Сынны сірерге тіпчем, сірер кічіг харындастарымның пірсіне иткен нимелерні мағаа даа иткезер» тіп нандырар оларға хан.
Анаң, ибіркілерзер кӧрібізіп, теен: – Мына Минің іҷем паза Минің харындастарым.
Андада Пётр чоохтанған: – Мына піс, прай нимебіс тасти, Синің сооңҷа чӧрчебіс.
Ол Позының чонынзар килген, че олар Аны постарына чағын кирбееннер.
Сірернің, Мині чалғызан тастап, тараза халар тузыңар чағдап одыр, чағдап таа килді. Че Мин чалғызан нимеспін, Пабам Миннең хада.
Анымҷохтазып алып, піс керіпке одырыбысхабыс, олар, тізең, ибзер наныбысханнар.