17 Ізік хадарҷаң нымысчы ипчі Пётрға теен: – Син Иисустың ӱгренҷілерінің пірсі нимессің ме? – Чох, – нандырған Пётр.
Синнең прайзы даа айланыбысса, мин хаҷан даа Синнең аар айланмаспын, – теен Иисусха Пётр. –
Иисусты, тудып алып, иң улуғ абыстың туразынзар ағыл килгеннер. Пётр оларның соонҷа оортахта парған.
Пётр, тізең, сиденнің тастында тур халған. Иң улуғ абысха таныс ӱгренҷі, ізік хадарҷаң ипчінең чоохтазып, Пётрны істінзер кир килген.
Симон-Пётр, турып, чылынчатхан. – Син аның ӱгренҷілерінің пірсі нимессің ме? – сурғаннар аннаң. – Чох, – нандырған Пётр.
Назареттең сыххан Иисусты, – нандырғаннар чааҷылар. – «Минмін», – теен Иисус. Аны садыбысхан Иуда даа оларнаң хада турған.
Тіпчем сірерге «Минмін». Мині тілепчетсеңер, Миннең пасхаларын позыдыбызыңар, – теен Иисус.
Олар азыранып алғанда, Иисус Симон-Пётрдаң сурған: – Ионаның оолғы, Симон! Син Мағаа пасхаларынаң тың хынчазың ма? – Йа, Хан-пигім! Син пілчезің, мин Сағаа хынчам, – нандырған Пётр. – Минің хурағаннарымны хадар, – теен Иисус.
Пётр ізік тохлатханда, Рода тіп ады-солалығ чалҷы хыс ізікті тыңнабызарға сыххан.