27 Халасты пирібіскендӧк, Иудаа сайтан кір парған. – Итчең нимені табырах идібіс, – теен ағаа Иисус.
Андада ол, парып, позынаң хай-хай чабал ам даа читі айнаны хығырып, кізі істіне кіріп, анда чуртап сығадыр. Мынзы, тізең, ол кізее пастағызының хыринда улам хомай поладыр. Пу чабал тӧлнең ідӧк полар.
Хыйа пар Миннең, сайтан. Худай Пічиинде піди пазыл парған: «Позыңның Хан Худайыңа пазыр паза Аның на нымысчызы пол», – теен ағаа андада Иисус.
Хыс, сах андох ханзар айланып, теен: – Син мағаа Кіреске тӱзірҷең Иоанның пазын сағамох табахта ағылдыр пир.
Ол туста он ікі ӱгренҷі аразындағы пір ӱгренҷінің істінзер, Искариот тіп солалығ Иудазар, сайтан кір парған.
Иирде азыранчатхан тус полған. Сайтан Иуданың, Симон Искариоттың оолғының, чӱреене Иисусты садыбызар сағысты кир салған полған.
Хада азыранчатханнарның пірдеезі Аның ноға іди чоохтанғанын піл полбаан.
Мин сірерні, он ікі ӱгренҷіні, таллап, алғаам нимес пе зе? Че сірернің пірсі сайтанның нымысчызы, – нандырған Иисус.
Че Пётр теен: – Ананий! Ноға син, садығ ахчазының пір чардығын харанға чыып салып, Худай Худын алаахтырардаңар сағысты чӱрееңе кирерге сайтанға чараттың?