5 Иисус Марфаа, аның туңмазы Марияа паза оларның харындазы Лазарьға хынҷаң.
Аннаң андар парчадып, Иисус пір аалзар читкен. Ол аалда Марфа тіп ипчі Иисусты позының туразынзар хығырған.
Марфа, тізең, чахсы сыйлирға полып, маң чохтанып одырған. Анаң, Иисуссар пас киліп, теен: – Хан-пигім! Туңмамның мині чалғыс позымны ла хайындырчатханына киреен халбинча ба? Чоохтазаң ағаа, полыс пирзін мағаа.
Иисус ағаа нандырған: – Марфа! Марфа! Син, кӧп нимедеңер сағыссырап, маң чохтанчазың,
Ікі пиҷе – Мариянаң Марфа – чуртапчатхан Вифаний аалда Лазарь тіп ат-солалығ пір кізі ағырыбысхан.
Ікі пиҷе Иисуссар, «Хан-пигібіс! Синің хынчатхан кізің ағырча» тіп, чоохтирға кізі ысханнар.
Кӧріңер, хайди хынған Ол ағаа! – тееннер иудейлер.
Иисус, Лазарьның ағырчатханынаңар искен дее полза, андар парбаан. Ікі кӱн пазынаң Ол ӱгренҷілеріне теен: – Иудей чирінзер нандыра парааңар. –
Ӱгретчі! Ӱр ниместе ле иудейлер Сині таснаң чоо чаалирға иткеннер, Син, тізең, хатабох андар парарға ба? – сурғаннар ӱгренҷілері. –
Мағаа хынған хынызың оларның чӱректерінде ползын, Мин дее оларда полим тіп, Синнеңер оларға чоохтаам. Мыннаң мындар даа чоохтирбын.