6 Ол Худай омазы полған, че Худай чіли тудынмаан,
«Хыс, азах аар пол парып, Оол тӧрідер. Аны Еммануил тіп адап саларлар». Еммануил «Худай піснең хада» теені полча.
Худайны пір дее кізі хаҷан даа кӧрбеен. Пабазының иң чағыны, чалғыс Оолғы ла, кӧріп, Аннаңар піске, прай чоллап, искір пирген.
Пабамнаң Мин – пірбіс.
Чахсы киректер иткен ӱчӱн нимес, Худайны хомайлааның ӱчӱн, кізі ле полчадып, Позыңны Худайға сананчатханың ӱчӱн, Сині таснаң чаалирбыс, – нандырғаннар иудейлер. –
Итчетсем, Мағаа киртінминдеечетсеңер, итчеткен киректеріме киртініңер! Андада сірер, Пабамның Минде, Минің Пабамда полчатханыбысты піл салып, киртін сығарзар.
«Сірердең парып, сірерзерӧк айланарбын» теен сӧстерімні искезер. Мағаа хынған ползаңар, «Мин Пабамзар парчам» тееніме, ӧрінерзер. Пабам Миннең дее илбектеңер, ӧрініңер.
Иисус нандырған: – Филипп, Мин сірернең хада нинҷе-нинҷе тус пол салдым, син, тізең, Мині ам даа пілбинчезің ме? Мині кӧрген кізі, Пабамны даа кӧрген полча. Хайди син «Піске Пабаны кӧзіт пир» тіпчезің?!
Амды Син, Пабам, сабланызыңнаң Мині сабландыр. Ол сабланыс, чир ӱстӱ чайалғалахтох, Синнең хада полғанымдох, Мини полған.
Хан-пигім паза Худайым минің! – нандырған Фома. –
Иудейлернің Иисусты, субботадаңар чахығны сайбааны ла ӱчӱн нимес, че Худайны Пабам тіп адааны паза Позын Худайнаң тиңнеені ӱчӱн, ӧдірерлері уғаа килген.
Пу оңдайнаң прайзы, Пабазын хайди улуғлапчалар, сах іди Оолғын улуғлазыннар. Оолғын улуғлабинчатхан кізі Аны ысхан Пабазын даа улуғлабинча.
Илбек ӧбекелер оларның пабалары полчалар. Иді-ханы хоостыра Христос таа оларның тӧлі полып тӧреен. Ол хаҷанға даа прай нименің алғыстығ Худайы полча. Аминь.
Ол кізілер киртінминчелер. Пу чабал тустың худайы полчатхан сайтан оларның сағыстарын харасхыда тутча. Ол Христостың сабланызынаңар чарлапчатхан Чахсы Хабарның чариин кӧрерге пирбинче. Че Христос Худайның омазы полча нооза.
Хан-пигібіс Иисус Христостың паарсазын пілчезер нооза. Ол Позы, пай полчадып, сірернің ӱчӱн чох-чоос полыбысхан. Позы чох-чоос полыбысханынаң сірерні пай ит саларға хынған.
Прай чылларның Ханына, ӧлім пілбес, кӧрінмес, чалғыс, прайзынаң хыйға Худайға хаҷан даа сабланыс паза аарлас ползын, аминь.
Ікінҷілес чох, пістің киртінізібістің илбек чазыды мындағ: Худай кізі ит-сӧӧгінде килген, Худай Худы Аны пір пырозы чох чарлаан. Ангеллер Аны кӧргеннер, Аннаңар чоннарға чоохталған. Тиксі-тилекейде Ағаа киртінгеннер. Худай сабланыснаң Аны ӧӧрлеткен.
Оолғы – Пабазының сабланызының чарии полып, Аның сын Позының омазы полча. Ол Позының кӱстіг сӧзінең тиксі-тилекейні орнында тутча. Ол, пісті чазыхтарыбыстаң ахтабызып, тигірде илбек Худайның оң саринда одыр салған.
Хаҷан Худай Позының тун Оолғын ах-чарыхсар ысханда, теен: «Прай Худай ангеллері Ағаа пазырзыннар».
Позының Оолғынаңар, тізең, Худай теен: «Худай, Синің хан-ӱлгӱң тӱгенмес. Кізілернең орта устирзың.
Иисус алыспинча: киҷее хайдағ полған, пӱӱн дее, хаҷан даа андағох.
Анаң Ол мағаа теен: – Толдырыл парды! Мин Альфа паза Омега, Пасталғаны паза Тоозылғаны полчам! Сухсапчатхан кізее тіріг хара суғдаң тикке суғ пирербін.
