7 हुजु र्होचे दीम्न्हङ्चेनो पङ्ब, ‘ङत नर्सु थलोउ। म्रप् दुङ्ज्यीन्बल मुब। ओसेम् ङइ कोलमा ङतेङ् न्हुःबे ग्लारी मुब। ङ रेःज्यीम् एत तेएनो पीन्अखम्।’”
“हुजु मुर्ख कङ्य अमकोलमा छ्युकु ग्लुबरी ङ्यीबे बेलोरी दुलह दोखज्यी। ओसेम् टोप्ले छ्येज्यीम् टीटीबे बुद्दी मुबे कङ्य अमकोलमा दुलहतेङ् बक्च्य भ्याइ डोन् चबरी न्हङ्री वङ्ज्यी, ओसेम् म्रप् दुङ्ज्यी।
तलेपङ्सम् ङइ दीम्री थारीङ् ग्यम्से र्हो गीः खबल मुब। ओसेम् थेत पीन्बरी चबे स्हे तेएनो अरे।’
ङ एङ्यीमात पङ्ब, थेचे र्हो म्हेन्ज्यीम एत तेएनो अपीन्लेएनो एचे अपेत्नले र्हीत्स्यीनो टीज्यी पङ्सम्, थे रेःज्यीम् एत गदे तोःज्यी होदे पीन्स्ये मुब।
दीम्की न्यबो रेःज्यीम् म्रप् दुङ्स्ये मुब। ओसेम् एङ्यीमा दोरी रप्ज्यीम् म्रप्री डोङ्-डोङ् लज्यीम्, ‘प्रभु, ङ्यीमाइ लागीरी म्रप् ठोङ्जेतो!’ बी पङ्स्ये मुब। तर थेङ्चे सुङ्स्ये मुब, ‘एङ्यीमा खनसे खबल? ङचे एङ्यीमात स्येबल अरे।’
हुजु लीप्चे येसु थेङ्यीमातेङ् स्येःजेत्ज्यी। येसु कप्तान्की दीम्री दोखयम्मम् कप्तान्चे र्हङ्की र्होमात चोले पङ्ज्यीम् थेङ्ज पीत्ज्यी, “प्रभु, एचे दुख थस्य्हेङ्जेतो, तलेपङ्सम् एत ङइ दीम्न्हङ् बोर्बरी ङ ज्योबल अरे।
देरे य्हङ्से ङत चु तम्री खल्चेएनो दुख अपीन्खइ, तलेपङ्सम् ङ येसुइ बाना य्हीन्ब बी ङोन्बे म्हगइ ज्येःमा ङचे ङइ ल्हीरी नाज्यीन्बल मुब।