17 Мен Якубың несиллеринден йүзүни гизлейән Реббе интизар, Оңа умыт багларын.
17 Men Ýakubyň nesillerinden ýüzüni gizleýän Rebbe intizar, Oňa umyt baglaryn.
Халас этмегиңе гарашяндырын мен, я Реб!
Нәме үчин менден йүзүңи гизләп, мени Өзүңе душман сайярсың?
Ынсан өлер-де, дирелерми? Мен тә азат эдилйәнчәм, азаплы гуллугымың әхли гүнлеринде гарашарын.
Худайы гөрмейәрин дийсең-де, даваң Онуң өңүндедир, Оңа гараш.
Догры ынсаның дертлери көпдүр, эмма Реб әхлисинден оны халас эдйәндир.
Гурбанлык билен садаканы Сен ислемедиң; Сен мениң гулакларымы ачдың; якма гурбанлыгыны, гүнә гурбанлыгыны талап этмедиң.
Айдымчылар топарының ёлбашчысына. Давудың мезмуры.
Дилег эдип эллериңизи галдыраныңызда, сизе үнс бермерин, нәче дилег этсеңиз-де, сизи диңлемерин; эллериңиз гана боялыпдыр.
Шол гүн шейле дийлер: «Ине, Худайымыз будур, биз Оңа умыт багладык, Ол бизи халас этди. Бизиң умыт баглан Реббимиз будур; халас боланымыз үчин бегенелиң, шатланалың!»
Я Реб, Хөкүмлериңиң ёдасында, биз Саңа интизар, Сениң адың ве ятланмагың йүрегимизиң ислегидир.
Реб сизе мерхемет этҗек болуп гарашяр, ёкарда сизе рехим этмәге хәзир, чүнки Реб адалат Худайыдыр; Оңа интизарлар нәхили багтлы!
Я Реб, бизе мерхемет эт! Биз Саңа умыт баглаярыс. Сәхерлерине гүйч бер, хасратлы пурсатларда бизи халас эт!
Хакыкатдан-да, Өзүни гизлейән Худай Сенсиң, эй, Ысрайыл Худайы, эй, Халасгәр!
Сизиң араңызда Ребден горкуп, Онуң гулуның сөзүне гулак асян бармы? Гараңкылыкда гезйән, ышыгы болмадык, Реббиң адына бил баглап, Худайына даянсын.
Газап одунда сенден бир салым йүзүми гизледим, эмма саңа рехим эдерин садык сөйги билен». Муны Пенакәриңиз Реб диййәр.
Нәхак газанч этмишлери үчин гахарланып, олары җезаландырдым, гахарландым, йүз өвүрдим; эмма олар өз ислән ёлларындан гитдилер.
Языкларыңыз Худайыңыз билен араңыза айралык салды, сесиңизи эшитмез ялы, гүнәлериңиз Онуң йүзүни сизден гизледи.
Өзүне умыт баглаянлар үчин шейле ишлери эден Худайы овалдан бәри не гулак эшидипди, не-де гөз гөрүпди.
Харам адам дей болдук әхлимиз, әхли догры ишлеримиз харам эсги дей. Солярыс биз япрак дей, ел дек алып гидйәр языкларымыз бизи.
Сениң адыңы тутян, Саңа даянҗак болуп, оянян ёк; Сен йүзүңи гизледиң бизден, бизи языкларымызың ыгтыярына бердиң.
„Эсгерлер бабыллылар билен сөвешмәге чыкарлар, эмма олар өйлери гахар-газабымда хеләк эден ынсанларымың җесетлеринден долдурарлар. Шол ынсанларың эден әхли эрбетликлери үчин, Мен бу шәхерден йүзүми гизледим.
Инди сен Худайың көмеги билен оңа долан. Садык сөйгини ве адалатлылыгы саклап, хемише өз Худайыңа умыт баглап гөз дик.
Соңра олар Реббе дады-перят эдерлер. Эмма Реб олара җогап бермез. Ол йүзүни олардан гизләр, чүнки олар пис ишлери этдилер.
Эмма мен гөзлерими Реббе дикерин, Халасгәр Худайыма бил багларын. Маңа гулак асар Худайым.
Аянлык белленен вагт үчиндир, ол соңкы гүнлериңиз хакда айдяр, бу ялан дәл. Хаял болса-да, сен оңа гараш, ол вагт хөкман гелер, эгленмез.
Ханна хем эдил шол пурсат гелип, Реббе өвги айдып, Иерусалимиң халас болмагына гарашянларың барына бу Чага хакда гүррүң берди.
Онсоң Ол Муса билен әхли пыгамберлерден башлап, хемме Мукаддес Язгыларда Өзи хакда айдыланлары олара дүшүндирди.
Ол дийди: „Гизләйин олардан йүзүми, соңуны гөрейин оларың. Чүнки бидерек несилдир олар, бивепа перзентлердир.
Гой, Реб йүреклериңизи Худайы сөймәге ве Месихе садык болмага гөнүкдирсин.
Ол ене-де шейле диййәр: «Мен Оңа умыт багларын». Соңра ене шейле диййәр: «Ине, Мен ве Худайың Маңа берен чагалары».
Эдил шонуң ялы, Месих хем көп адамларың гүнәлерини ювмак үчин, бир гезекде гурбан болды. Эмма Ол икинҗи гезек геленде, гүнәлери ювмак үчин дәл-де, эйсем Өзүне интизарлык билен гарашянлары халас этмек үчин гелер.