30 Хатда яшлар-да ысгындан гачып, ядаярлар, яш йигитлер-де бүдрәп, йыкылярлар.
30 Hatda ýaşlar-da ysgyndan gaçyp, ýadaýarlar, ýaş ýigitler-de büdräp, ýykylýarlar.
Догры адамларда Реббиң гөзлери, перятларына ачык Онуң гулагы.
Шейле диер мениң әхли сүңклерим: «Я Реб, эйсем Сен ялы бармы? Сен эҗизи гутарярсың гүйчлүден, пукарадыр мәтәчлери – талаңчысындан».
Реббе бил баглаян ынсан нәхили багтлы! Текепбирлере, ялан худайлара йүз бермейән ынсан нәхили багтлы!
Гүнүң астында ене бир зат гөрдүм: ярыш йүврүклериңки дәл, сөвеш-де гүйчлүлериңки; чөрек даналарыңкы дәл, байлык-да дүшүнҗелиниңки; мәхир-де билимлиниңки дәлдир. Чүнки хер кес аматсыз вагта ве хадыса дучар боляндыр.
Яш йигитлери ере язар яйлары, бәбеклере рехим этмезлер, гөзлери чагалары гайгырмаз.
Мунуң үчин Реб оларың яшларына гуванмаз, рехим этмез етимине, дул хатынына, чүнки хер кес худайсыз хем пис, хеммәниң агзындан акмак сөз чыкяр. Булара гарамаздан, Реббиң газабы сөнмәнди, эли шинди җеза бермәге тайын.
Мовап вейран эдилер, шәхерлери басылып алнар. Сайлама йигитлери өлдүрилмек үчин иберилди. Муны ады Хөкмүрован Реб болан Патыша айдяр.
Мунуң үчин мен Реббиң газабындан долудырын, гахарымы сакламакдан халыс ирдим». «Оны көчедәки чагаларың, топланан йигитлериң үстүне дөк. Әр-аялың икисини-де тутуп әкидерлер, гаррыдыр гоҗа-да олардан сыпмаз.
Көчелерден чагалары, мейданчалардан яш йигитлери гырып ташламак үчин, өлүм пенҗирелеримизе дырмашып, галаларымыза гирди.
Йүврүк адам гачып билмез, гүйчли гүйч гөркезип билмез, батыр-да җаныны халас эдип билмез.