4 Йүрегим бикарардыр, саңңылдаян горкудан яңа; күйсән алагараңкылыгым вехиме салгар.
4 Ýüregim bikarardyr, saňňyldaýan gorkudan ýaňa; küýsän alagaraňkylygym wehime salgar.
Онсоң Адоныяның янындакы чагырыланларың бары горкушып, ерлеринден туруп, херси өз ёлуна гитди.
Хаман гүррүңиниң үстүни етирип шейле дийди: «Хатда ша аялы Эстер хем өз гуран мейлисине патыша билен бирликде менден башга хич кими чагырмады. Мен эртир хем патыша билен бирликде онуң мейлисине чагырылдым.
Худайы Онуң вадасы үчин шөхратландырярын, Оңа бил баглап, горкмаярын мен; ынсан маңа нәме эдип билсин?
Олар узаклы гүн ёйяр мениң сөзлерми, маңа зыян этмәге гөнүкдирилен бар ниетлери.
Вах җаным, вах җаным! Агырыма чыдамок! Вах, калбымың айнасы! Йүрегим хасрат чекйәр, үмсүм болуп билемок, чүнки сен, эй, җаным, эшитдиң сурнай сесин, сөвеш награсын.
Ишдәлери ачылан вагты болса, Мен олара мейлис гурарын. Шатланып, эбеди ука гитсинлер, хич вагт оянмасынлар дийип, олары серхош эдерин. Муны Реб айдяндыр.
Мен онуң ёлбашчыларыны, акылдарларыны, хәкимлерини, серкерделерини, уршуҗыларыны серхош эдерин. Олар эбеди ука гидип оянмазлар. Муны ады Хөкмүрован Реб болан Патыша айдяр.
Белшасар шалык тагтына чыкандан соң, төрелериниң мүңүси үчин улы мейлис гурады ве олар билен биле шерап ичди.
Бабыл патышасы Белшасар шол гиҗе өлдүрилди.
Шол пурсатда бир ынсан элиниң бармаклары пейда болуп, чыраданың гапдалындакы ша көшгүниң диварының йүзүне бир затлар язмага башлады. Патышаның язян эле гөзи дүшди.
Душманлар тикенлер дей бири-бирлерине чырмашып, аракхорлар кимин серхошдырлар; гуры саман дейин якылып ташланарлар.
Йүрегиңизи гаплаҗак горкы ве гөзүңизиң гөрҗек затлары себәпли, эртирлерине сиз: „Вах, тизрәк агшам дүшседи!“ диерсиңиз, агшамына болса: „Вах, тизрәк даң атсады!“ диерсиңиз.
Чагаларының үстүне ганат герйән бүргүт дей, хөвүртгесинден олара учмагы өвретди. Ганатыны герип, олары тутды, ганаты билен олары дашады.